Οι βουκαμβίλιες δεν ανθίζουν στο βορρά

Όταν ξεκινούσες τον έρωτα στο βορρά, μια φορά κι έναν χειμώνα, τίποτα δεν προμήνυε ότι θα ετοίμαζες βαλίτσες για το νότο αυτό το καλοκαίρι, για να τον ξανασυναντήσεις. Οι βαλίτσες με το ψάθινο καπελάκι, το αντηλιακό, το μαγιώ, τα λινά και τα φορεματάκια για έναν μήνα ετοιμάστηκαν μέσα σε μια νύχτα και το ταξίδι ξεκινούσε τέλη Ιούλη, πριν καλά το καταλάβεις. Ένα ταξίδι για το οποίο αδημονούσες και που θα σου προσέφερε πολλά, κυρίως ψυχική γαλήνη.

Φόρεσες τα λαχούρια με τα έντονα χρώματα για να τον εντυπωσιάσεις.  Εκείνος αμέσως θυμήθηκε το κορίτσι που ερωτεύτηκε, κι ας είχε να σε δει έναν μήνα. Κι εσύ, θυμήθηκες πώς είναι να αναπνέεις με το πρώτο καλοκαιρινό φιλί. Το σώμα και η καρδιά -ευτυχώς- ποτέ δεν ξεχνούν.

Κάπως έτσι άρχισαν οι μέρες στο νησί. Ημέρες χωρίς υποσχέσεις, μονάχα με ρήματα σε χρόνο ενεστώτα: γελάω, με κοιτάς, ξημερώνει, αγαπιόμαστε. Δυο πρόσωπα μόνο. Εσείς και αυτοί, απλοί κομπάρσοι. 

Κάθε μέρα αμέτρητες εικόνες στο repeat: θάλασσα, γαλάζιο, μάτια, ήλιος, χέρια, αγκαλιά, στήθος, αέρας, λιμάνι, κύματα, δρόμοι, χαράδρα, βράχια, φοίνικες, ποτάμι, άμμος, ροζ, ηλιοβασίλεμα, παιχνίδι, βρεγμένος, φωτογραφίες, χαμόγελα, τουρίστες, σοκάκια, ούζο, μεζές, μπαλκόνι, σκάκι, τραγούδι, αμάξι, καφές, πρωινό, εφημερίδα, μετακόμιση. 

Κι εκείνες οι βουκαμβίλιες... πανταχού παρούσες. Να κρεμιούνται και να γεμίζουν παλιά σπίτια, καινούργια σπίτια, πλατείες πετρόστρωτες και όνειρα με χρώματα του φούξια. Μικρά φούξια λουλούδια που ανθίζουν και πληθαίνουν κάτω απ' τον καυτό ήλιο του νότου, σαν τον έρωτα στην εφηβική καρδιά. Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην ανάμνηση μιας βουκαμβίλιας κι ενός εφηβικά τρελού έρωτα, θα διάλεγα το δέντρο, για να μου θυμίζει για πάντα το συναίσθημα.

Πίσω, στο σπίτι μου, δεν κατάφερα ποτέ να ζωντανέψω την εικόνα των όμορφων δέντρων. Απέκτησα πολλές βουκαμβίλιες και τους προσέφερα γόνιμο έδαφος και απέραντη υπομονή και αγάπη, μα καμιά δεν άνθισε. Κι αν άνθιζε κάπου κάπου μία, έριχνε τα άνθη της με το πρώτο βοριαδάκι και στέγνωνε η ζωντάνια της. Ό,τι δεν γεννιέται στο κλίμα που του αρμόζει, αργά ή γρήγορα πεθαίνει, αν δεν μπορεί να μεταναστεύσει. Ευτυχώς για μένα, που μπόρεσα επιτέλους να μεταναστεύσω...

Ευτυχώς.

Δυνατά.

Η απόσταση δεν υπάρχει. Αρκεί να το θες. Αγεφύρωτα χάσματα είναι μόνο αυτά στο μυαλό και την καρδιά, στο πώς λειτουργούν τα παιδιά και οι μεγάλοι. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει που να μην γεφυρώνεται, μπροστά στη δίψα να είσαι ο εαυτός σου… εκεί, δίπλα στη θάλασσα και τ’ άσπρα σπίτια.


Πολλές φορές και έναν καιρό, σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου είπες να μη φοβάμαι. Μίλαγες με “για πάντα” και “ποτέ” και δεν υπήρχαν περιθώρια για τα δικά μου “μήπως” και “μπορεί”. Οι ώρες έμοιαζαν μήνες και οι μήνες χρόνος κοντά σου, έμοιαζε εφικτό το αδύνατο και όλη μου η δύναμη ήταν μονάχα δυο μάτια κι ένα χαμόγελο. Κι έτσι περνούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.


Παραμύθια. Ό,τι αρχίζει με χαρά, τελειώνει με πόνο. Ποιος έγραψε αυτόν τον καταραμένο νόμο μέσα στις συνειδήσεις;

Δανεικά

Κοιτάζω την πληγή που επουλώνεται στο χέρι μου και σκέφτομαι γι’ αυτή την ανοιχτή όλο αίμα στην καρδιά. Ένας θάνατος και ένας έρωτας… ή καλύτερα, ανάποδα: πρώτα ο έρωτας κι ύστερα ο θάνατος. Η άρνηση τα φταίει όλα. Αρνούμαι να παραδεχτώ, να δω, να ακούσω, να αρχίσω, να ζήσω. Με τρώει αυτή η πληγή… σαπίζει, δεν επουλώνει, μολύνεται και μολύνει κάθε μου σκέψη και κάθε πρωινό μου, μάταιο όπως αρχίζει, χωρίς εσένα στο διπλανό μαξιλάρι, χωρίς κανένα.

Δεν θα με λέτε απαισιόδοξη. Να με φωνάζετε τρελή. Μόνο ένας τρελός αγαπάει με το μυαλό, την ψυχή, την καρδιά, τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, τα ρούχα, τις πλατείες, τα μπαλόνια, τα πολύχρωμα στολίδια και τις ασπρόμαυρες ζωγραφιές, τις ρομαντικές μουσικές και τις άχαρες βρισιές. Μόνο ένας τρελός συνεχίζει να αγαπάει έτσι. Μόνο ένας παρανοϊκός συνεχίζει να μιλάει με λόγια μελωμένα και πράξεις αυτοθυσίας σε καρδιά που μόνο θυμάται κομμάτια και δεν ζει το ολόκληρο… ή, όπως μου είπε κάποιος: “Θα σου πω κάτι ωμό: δεν υπάρχουν συναισθήματα. Όλα είναι στο μυαλό”. Ναι, τα λιθαράκια της αγάπης λέγονται αναμνήσεις.

Τόλμη

Μη φύγεις, μη φύγεις...

Κάτι σα νανούρισμα και παρακαλητό τις νύχτες.

Τότε δυσκολεύομαι να ανοίξω το μυαλό,

να καταλάβω τι είναι καλύτερο για σένα και για μένα.

...είναι που μπαίνουν μπροστά τα όνειρα και

η πραγματικότητα κάνει πίσω σκυφτή,

με εκείνο το πονηρό βλέμμα "θα ξαναγυρίσω".

Μη φύγεις, μη φύγεις.

Κάτι σαν δύναμη, κουράγιο και υπόσχεση.

Σου τάζω σαν παιδί άμα μείνεις κι ακούσεις κι αγαπήσεις.

Πάρε το δύσκολο το δρόμο, όπως παλιά,

που ήμασταν μικροί και ήρωες και σώζαμε τον κόσμο.

Τώρα σώσε τον εαυτό σου.

"Χαιρέτα την κοπέλα που σου χαμογελάει!.."

Γίναμε κορνίζα. Περάσαμε στην ιστορία. Αρκεί που γελάω και είμαι ευτυχισμένη εκεί δίπλα σου και έτσι με κοιτάζω όποτε μου κάνει κέφι. Τώρα... μη ρωτάς...δε ρωτάς. Κι ας έμεινε τ' απωθημένο να λεκιάζει μέσα μου, εγώ έφτασα σ' αυτό που βρίσκεται πίσω από κάθε γράμμα της λέξης "ευτυχία". Ανάμεσα σε δισεκατομμύρια κόσμο, ένα βράδυ, έτυχε να γνωριστούμε και από τότε άλλαξα, άλλαξες, αλλάξαμε. Βρήκα το κομμάτι του παζλ που έλειπε. Πίστεψα στις δυνατότητες που μέχρι τότε δεν ήξερα πως είχα. Έδωσα απαντήσεις στο αλλόκοτο του χαρακτήρα μου. Ανακάλυψα ότι με γέμιζε μόνο ένα χαμόγελο κι όλος ο κόσμος ήτανε μάτια!..δυο μάτια διαφορετικά, σπάνια, όσο σπάνιο ήταν αυτό που γκρέμισε την απόσταση μεταξύ μας.

Σαν ένας μαγνήτης που έλκεται πάντα απ' το βορρά θα είσαι...σαν μία αποπροσανατολισμένη πυξίδα που δείχνει πάντα το νότο είμαι. Μα είναι πιο ζεστά στο νότο, εκεί υπάρχει το μαζί!

Επιρροή από Σεφέρη

Θα σου πω έναν ερωτικό λόγο
καθώς η Άνοιξη εισβάλλει από παντού
κι έχει το ακαταλόγιστο...

Πώς να δεχτώ τον χωρισμό
όταν όλα γύρω γνέφουν να συμφωνούν:
και η φωτιά με το νερό το δειλινό
σ' ένα νησί ξωκλήσι απόμερο,
και το μυστικό με τον άνεμο
σκορπά την ευωδιά της πασχαλιάς
στον κήπο με τα ρόδα,
και τα παιδιά με τα παιχνίδια
-κυνηγητό, κρυφτό, σχοινάκι
στα πάρκα της αποκαμωμένης πόλης που ξαναγεννιέται.

Κεραυνός εν αιθρία

Κάτα καιρούς έχω ζητήσει να μου δοθούν σημάδια... Θυμάσαι το Χανς και την Γκρέτελ; Κάπως έτσι κι εγώ, σκόρπιζα ψιχουλάκια για να βρω το δρόμο μου. Είμαστε τα ταξίδια μας τελικά, τα νοερά, τα πραγματικά, όσα θα θέλαμε και δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Είμαστε ο Χανς και η Γκρέτελ που ονειρεύτηκαν ένα ζαχαρωτό σπίτι, μπήκαν βαθιά μέσα στο δάσος και το μονοπάτι τους έβγαλε εκεί. Απόλαυσαν για λίγο τα γλυκά και για χάρη της απόλαυσης ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν... μέσα στην άγνοιά τους θα γινόταν, έτσι ήταν πιο ανώδυνο. Αυτοί γλίτωσαν και ο καθένας μας γλιτώνει. Η διαδρομή μετράει.

Στον δρόμο πάντα υπήρχε και η κούραση και η γκρίνια και η δίψα και η πείνα. Όλα μαθαίνεις να τα δέχεσαι όπως έρθουν και ο καθένας βάζει χαρακτήρα. Πότε με μπουνάτσα πλέεις, πότε κουτσαίνοντας περπατάς, πότε με δακρυα κοιτάς έξω απ' το παράθυρο του τρένου και πότε αποχαιρετάς αυτόν που φεύγει και πετά μαζί με τα πουλιά. Τα κοράκια είναι και στη βροχή και στο κρύο και με τον ήλιο πετούν και το καλοκαίρι κράζουν. Σαν τα σύννεφα μαζεύονται απ' το πουθενά και σαν τον κεραυνό ορμούν να σε χτυπήσουν. Δε σε σταματούν, όμως. Γιατί δεν ξεχνάς για πού το 'βαλες. Γιατί δε σταματάς να ελπίζεις πως, έστω και ένα χελιδόνι θα φέρει την άνοιξη.

Έπρεπε τελικά, να περιμένω έναν χρόνο ή τέσσερις μήνες -όπως το πάρει κανείς, για να κάνω το ταξίδι που ήθελα. Αφού πέρασα πολλή κούραση και γκρίνιαξα και διψούσα ολοένα και παραπάνω στην πορεία και η πείνα με θέριζε, έφτασα στο λιμάνι μου. Έγινα εγώ ο κεραυνός που ωστόσο, δεν διέλυσε, αλλά φώτισε... Όχι πως εσύ ποτέ σου δε φύσηξες να με διώξεις ή δεν άστραψες και βρόντηξες για να με φοβήσεις. Απλά εγώ διάλεξα να χαλάσω την ηρεμία σου αυτή τη φορά. Διάλεξα το δύσκολο και γρήρορο δρόμο που με οδήγησε όχι στο τέλος, στην αρχή, εκεί απ' όπου όλα θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει. Δεν κατέληξα σε σταυροδρόμι, αλλά σε μονόδρομο που πάντα θα συνεχίζει, που πάντα θα κυλά και θα μας φέρνει κοντά... κάπου, κάπως, κάποτε.

...και εκεί που δε φυσούσε στο Θησείο, σηκώθηκε αεράκι!

ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

Κάθε λέξη

Εγώ.

Εσύ.

Εμείς

αυτοί που

ελέγχουν

καθετί

πέρα απ' τα συνηθισμένα

είμαστε

αυτό που διαλέγουμε

σωστό ή λάθος

θα φανεί

αν πέσεις

με τα μούτρα

μη φοβηθείς

τις πληγές

που κλείνουμε

πόρτες

πίσω μας

αφήνουμε και

προχωράμε

μαζί

ξεκινήσαμε

να κάνουμε

βήματα

μπροστά

να κοιτάς

καρδιά μου

κανέναν

μην ακούς

τα θέλω

μόνο

ακολούθα

το τραγούδι

της καρδιάς

σπιτικό

κάνε

την αγάπη

μη φοβηθείς

και να αποτύχεις

εδώ

είμαι

αυτό

που ήθελες

εσύ.

Εγώ.

Εμείς.

Αλκυόνη Παπαδάκη - απόσπασμα

Σου είπα, έλα να σε δω, που σε πεθύμησα.

Και φόρεσες ρούχα φανταχτερά, κρέμασες λιλιά, στολίστηκες φτερά...

Σαν κλόουν έμοιαζες.

Τίποτα δεν ήταν στο νούμερό σου.

Κι εγώ που σ'είχα ονειρευτεί με το μακό τριμμένο μπλουζάκι σου...

Ένα τσιγάρο δρόμος

Τι βραδιά κι αυτή!
Βγήκαμε από το σινεμά, εγώ, η παρέα των φίλων μου και κάμποσα ζευγαράκια, σκουπίζοντας τα δακρυά μας όλοι, επειδή η ταινία είχε τραγικό τέλος. Έβρεχε.

Αφού κανείς δεν προσφέρθηκε να με βάλει κάτω απ' την ομπρέλα του, έβγαλα τη δική μου από την τσάντα και την άνοιξα. Οι φίλες μου προχωρούσαν μπροστά με τη δική τους, περπατώντας βιαστικά, ενώ συζητούσαν για τον πρωταγωνιστή. Η βροχή δυνάμωνε.

Λατρεύω τις βόλτες στη βροχερή Θεσσαλονίκη, αναδύουν μια γλυκιά μελαγχολία. Ωστόσο, το συγκεκριμένο βράδυ δεν είχα κανένα να προστατέψω απ' τις ψιχάλες. Έκανα μάταιες προσπάθειες να ανοίξω το βήμα μου και τελικά βρέθηκα ακουμπησμένη σε μια κολώνα του Ολύμπιον, κάνοντας υπεράνθρωπες αυτή τη φορά, προσπάθειες να ανάψω ένα βρεγμένο τσιγάρο, τη στιγμή που με το ένα χέρι κρατούσα τη τσάντα μου και με το άλλο την ομπρέλα... Άναψε. Επιτέλους, τώρα όλα έμοιαζαν πιο καθαρά μέσα στο κεφάλι μου, αν και τα μάτια μου ήταν ακόμα θολά.

Ζευγαράκι είναι εκείνο, κολλημένο στη βιτρίνα; Κρατιούνται χέρι-χέρι τα φανάρια; Μπα, κάποιο λάθος έχει γίνει! Οι μοναξιές δεν βγαίνουνε σεργιάνι στη βροχη; ...κι εγώ τι κάνω εδώ;
Άρχισα να κλωτσάω τα λασπόνερα, μήπως και ξορκίσω το κακό που με είχε βρει νυχτιάτικα. Επίμονα αυτά, καθρέφτιζαν μιαν άλλη πόλη και λέρωναν τις μπότες μου.
Στην πιάτσα περίμεναν πολλά ακόμη ζευγαράκια που φλυαρούσαν ανυπόμονα. Πρόλαβα να φωνάξω σ' έναν ταξιτζή που πήγε να με προσπεράσει, πού πηγαίνω, ενώ τραβούσα την τελευταία μου τζούρα. Φρέναρε απότομα και με πήρε. Τελικά είναι πιο εύκολο να βρεις ταξί στις 2.30 τη νύχτα, αν είσαι μόνος. Δοκίμασα να φωνάξω μια σβησμένη καληνύχτα στις φίλες μου, μα δεν τα κατάφερα.
Καθώς περνούσανε τα φώτα, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, είδα κι άλλες μπερδεμένες φιγούρες κάτω από υπόστεγα, μέσα σε μπαρ, πίσω από παλτό και γάντια. Μοιράζονταν τη γλυκιά μελαγχολία σε σφηνοπότηρα, γέλια και βλέμματα, δίχως να δίνουν σημασία στη βροχή. Εγώ το μόνο που κατάφερα να μοιραστώ ήταν ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο: "Όλα σε θυμίζουν, παλιά κι αγαπημένα..." Μια Χαρούλα μονάχα βρέθηκε εκείνο το βράδυ να μιλήσει στην ψυχούλα μου. Οι αναμνήσεις έπαψαν από καιρό να μου μιλάνε.

Το μυαλό ή τα μάτια μου θόλωσαν πάλι; Ίσως πάλι να είναι η κούραση από τη βροχή και τον αέρα. Ανάμεσα στα σύννεφα να, και το φεγγάρι ανέτειλε με τη συνοδεία μου πάντα: "...όλα σε θυμίζουν κι οι πιο καλοί μας φίλοι..." . Πολύ χλωμό για να φωτίσει και τους πιο καλούς μας φίλους. Πολύ χλωμό για να φωτίσει επιστροφές!

Η Ιουλιέττα που έπεσε απ' το μπαλκόνι

Ένα άγριο ξημέρωμα, σαν όλα τ' άλλα

μια παρέα μεθυσμένων παιδιών

έσπαγε πλάκα και καπό αυτοκινήτων.

Ζήτησα προσοχή και αυτοί γέλασαν μαζί μου.

Πλησίασα και φώναξα, μα μετατράπηκαν

σε πάθος και ορμή οι κραυγές μου!

Κάποιος έπεσε πάνω στα χείλη μου τρεκλίζοντας

και κάγχασε καθώς με κοίταζε στα μάτια.

Έπειτα πέταξε δυο λέξεις σα μαχαίρια:

"Καλύτερα να σταματήσουμε όλο αυτό"...

Μέθυσα αυτή τη σπάνια νηφάλια στιγμή

κι έπεσα στην παγίδα.

Έσφιξα ό,τι πολυτιμότερο είχα μπροστά μου

κι απάντησα θετικά στην περιπέτεια.

Καβάλησα με χάρη τη μηχανή

του απομηχανής δικού μου Διονύσου

και λάτρεψα όλες τις ατέλειες του ταξιδιού

πριν καν αυτό αρχίσει...

Ήθελα απλά να γίνω η πριγκίπισσα

του γαλάζιου πρίγκιπα των δρόμων

που δεν δίσταζε να οδηγάει

μεθυσμένος από έρωτα!