Οι βουκαμβίλιες δεν ανθίζουν στο βορρά

Όταν ξεκινούσες τον έρωτα στο βορρά, μια φορά κι έναν χειμώνα, τίποτα δεν προμήνυε ότι θα ετοίμαζες βαλίτσες για το νότο αυτό το καλοκαίρι, για να τον ξανασυναντήσεις. Οι βαλίτσες με το ψάθινο καπελάκι, το αντηλιακό, το μαγιώ, τα λινά και τα φορεματάκια για έναν μήνα ετοιμάστηκαν μέσα σε μια νύχτα και το ταξίδι ξεκινούσε τέλη Ιούλη, πριν καλά το καταλάβεις. Ένα ταξίδι για το οποίο αδημονούσες και που θα σου προσέφερε πολλά, κυρίως ψυχική γαλήνη.

Φόρεσες τα λαχούρια με τα έντονα χρώματα για να τον εντυπωσιάσεις.  Εκείνος αμέσως θυμήθηκε το κορίτσι που ερωτεύτηκε, κι ας είχε να σε δει έναν μήνα. Κι εσύ, θυμήθηκες πώς είναι να αναπνέεις με το πρώτο καλοκαιρινό φιλί. Το σώμα και η καρδιά -ευτυχώς- ποτέ δεν ξεχνούν.

Κάπως έτσι άρχισαν οι μέρες στο νησί. Ημέρες χωρίς υποσχέσεις, μονάχα με ρήματα σε χρόνο ενεστώτα: γελάω, με κοιτάς, ξημερώνει, αγαπιόμαστε. Δυο πρόσωπα μόνο. Εσείς και αυτοί, απλοί κομπάρσοι. 

Κάθε μέρα αμέτρητες εικόνες στο repeat: θάλασσα, γαλάζιο, μάτια, ήλιος, χέρια, αγκαλιά, στήθος, αέρας, λιμάνι, κύματα, δρόμοι, χαράδρα, βράχια, φοίνικες, ποτάμι, άμμος, ροζ, ηλιοβασίλεμα, παιχνίδι, βρεγμένος, φωτογραφίες, χαμόγελα, τουρίστες, σοκάκια, ούζο, μεζές, μπαλκόνι, σκάκι, τραγούδι, αμάξι, καφές, πρωινό, εφημερίδα, μετακόμιση. 

Κι εκείνες οι βουκαμβίλιες... πανταχού παρούσες. Να κρεμιούνται και να γεμίζουν παλιά σπίτια, καινούργια σπίτια, πλατείες πετρόστρωτες και όνειρα με χρώματα του φούξια. Μικρά φούξια λουλούδια που ανθίζουν και πληθαίνουν κάτω απ' τον καυτό ήλιο του νότου, σαν τον έρωτα στην εφηβική καρδιά. Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην ανάμνηση μιας βουκαμβίλιας κι ενός εφηβικά τρελού έρωτα, θα διάλεγα το δέντρο, για να μου θυμίζει για πάντα το συναίσθημα.

Πίσω, στο σπίτι μου, δεν κατάφερα ποτέ να ζωντανέψω την εικόνα των όμορφων δέντρων. Απέκτησα πολλές βουκαμβίλιες και τους προσέφερα γόνιμο έδαφος και απέραντη υπομονή και αγάπη, μα καμιά δεν άνθισε. Κι αν άνθιζε κάπου κάπου μία, έριχνε τα άνθη της με το πρώτο βοριαδάκι και στέγνωνε η ζωντάνια της. Ό,τι δεν γεννιέται στο κλίμα που του αρμόζει, αργά ή γρήγορα πεθαίνει, αν δεν μπορεί να μεταναστεύσει. Ευτυχώς για μένα, που μπόρεσα επιτέλους να μεταναστεύσω...

Ευτυχώς.