Ανευθυνότητα

31 Ιουλ 2014

| | | 1 λόγια από περαστικούς
Κι ύστερα από αμέτρητα βυθισμένα ξενύχτια
στην αλκοόλη και τις αναμνήσεις,
όλα σου τα δροσερά καλοκαίρια
θα περάσουν μπροστά από τα μάτια σου
και θα πειράξουν τις μικρές ρυτίδες 
που ντύνουν τα λακκάκια από το χαμόγελό σου.
Η καρδιά σου θα φτερουγίσει με τα νιάτα
-τι ωραία, τι χαρά, τι ξεγνοιασιά!-
και θα σκουπίσεις κρυφά
το αλμυρό νεράκι από τα αυλάκια
στο κάτω βλέφαρο,
θα το πιεις σαν κοινωνία
-οι θύμησες είναι κόκκινο γλυκό κρασί,
βάλσαμο για κείνους 
που στα νιάτα τους αμάρτησαν
και τώρα πια διάγουν
τον ήρεμο βίο,
όχι από επιλογή
ούτε από ανάγκη της ψυχής,
αλλά από επιβολή των ευθυνών
που φέρνουν οι πρώτες άσπρες τρίχες.
-Αχ και να 'μουν πάλι ανεύθυνος!
Όχι γελαστός, όχι ευτυχισμένος
ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ.


(Διαβάζεται ακούγοντας αυτό.)

Οι βουκαμβίλιες δεν ανθίζουν στο βορρά

17 Σεπ 2013

| | | 2 λόγια από περαστικούς
Όταν ξεκινούσες τον έρωτα στο βορρά, μια φορά κι έναν χειμώνα, τίποτα δεν προμήνυε ότι θα ετοίμαζες βαλίτσες για το νότο αυτό το καλοκαίρι, για να τον ξανασυναντήσεις. Οι βαλίτσες με το ψάθινο καπελάκι, το αντηλιακό, το μαγιώ, τα λινά και τα φορεματάκια για έναν μήνα ετοιμάστηκαν μέσα σε μια νύχτα και το ταξίδι ξεκινούσε τέλη Ιούλη, πριν καλά το καταλάβεις. Ένα ταξίδι για το οποίο αδημονούσες και που θα σου προσέφερε πολλά, κυρίως ψυχική γαλήνη.

Φόρεσες τα λαχούρια με τα έντονα χρώματα για να τον εντυπωσιάσεις.  Εκείνος αμέσως θυμήθηκε το κορίτσι που ερωτεύτηκε, κι ας είχε να σε δει έναν μήνα. Κι εσύ, θυμήθηκες πώς είναι να αναπνέεις με το πρώτο καλοκαιρινό φιλί. Το σώμα και η καρδιά -ευτυχώς- ποτέ δεν ξεχνούν.

Κάπως έτσι άρχισαν οι μέρες στο νησί. Ημέρες χωρίς υποσχέσεις, μονάχα με ρήματα σε χρόνο ενεστώτα: γελάω, με κοιτάς, ξημερώνει, αγαπιόμαστε. Δυο πρόσωπα μόνο. Εσείς και αυτοί, απλοί κομπάρσοι. 

Κάθε μέρα αμέτρητες εικόνες στο repeat: θάλασσα, γαλάζιο, μάτια, ήλιος, χέρια, αγκαλιά, στήθος, αέρας, λιμάνι, κύματα, δρόμοι, χαράδρα, βράχια, φοίνικες, ποτάμι, άμμος, ροζ, ηλιοβασίλεμα, παιχνίδι, βρεγμένος, φωτογραφίες, χαμόγελα, τουρίστες, σοκάκια, ούζο, μεζές, μπαλκόνι, σκάκι, τραγούδι, αμάξι, καφές, πρωινό, εφημερίδα, μετακόμιση. 

Κι εκείνες οι βουκαμβίλιες... πανταχού παρούσες. Να κρεμιούνται και να γεμίζουν παλιά σπίτια, καινούργια σπίτια, πλατείες πετρόστρωτες και όνειρα με χρώματα του φούξια. Μικρά φούξια λουλούδια που ανθίζουν και πληθαίνουν κάτω απ' τον καυτό ήλιο του νότου, σαν τον έρωτα στην εφηβική καρδιά. Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην ανάμνηση μιας βουκαμβίλιας κι ενός εφηβικά τρελού έρωτα, θα διάλεγα το δέντρο, για να μου θυμίζει για πάντα το συναίσθημα.

Πίσω, στο σπίτι μου, δεν κατάφερα ποτέ να ζωντανέψω την εικόνα των όμορφων δέντρων. Απέκτησα πολλές βουκαμβίλιες και τους προσέφερα γόνιμο έδαφος και απέραντη υπομονή και αγάπη, μα καμιά δεν άνθισε. Κι αν άνθιζε κάπου κάπου μία, έριχνε τα άνθη της με το πρώτο βοριαδάκι και στέγνωνε η ζωντάνια της. Ό,τι δεν γεννιέται στο κλίμα που του αρμόζει, αργά ή γρήγορα πεθαίνει, αν δεν μπορεί να μεταναστεύσει. Ευτυχώς για μένα, που μπόρεσα επιτέλους να μεταναστεύσω...

Ευτυχώς.

Woodstock

28 Φεβ 2013

| | | 2 λόγια από περαστικούς
Μη με ρωτάς το λόγο που κάθομαι σιωπηλή. Απέχω 91 εκατοστά από τον εαυτό μου, γι’ αυτό.

Ξέρεις, εκεί που κάθεσαι ναρκωμένος, μουδιασμένος από το παρελθόν και τα πολλά τσιγάρα και τις πολλές θλίψεις που σε έχουν πλακώσει με όλο τους το αλύπητο βάρος, έρχεται ένας μετεωρίτης και πέφτει ακριβώς πάνω σου. Γίνεται η επανάσταση, που ευχόσουν να γίνει όλα σου τα μισόνεκρα χρόνια που βολόδερνες κορμί στους δρόμους της βρώμικα όμορφης πόλης και τα νησιά του ήλιου. Μετεωρίτης πολλών κυβικών και υποσχέσεων για το τέλος που έρχεται και τη νέα, άγνωστη αρχή.

Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι θα σε χτυπήσει μετεωρίτης; Τρέχεις να κρυφτείς, ο ανόητος. Όταν όμως, δεν ξέρεις; Είναι σαν το πείραμα με το βάτραχο: αν ρίξεις έναν βάτραχο σε κατσαρόλα με δροσερό νερό που σταδιακά ζεσταίνεται και βράζει , εκείνος συνηθίζει και σκάει από τη ζέστη προτού το καταλάβει. Αν όμως τον ρίξεις απευθείας σε βραστό νερό, θα πηδήξει…

Ήταν, θυμάμαι, καλοκαίρι του ‘69 έξω από τη Νέα Υόρκη, δεκαπενταύγουστος φωτιά, μέσα-έξω. Κόσμος-χαμός, ροκάδες και χίπηδες, γρασίδια, χόρτα, χρώματα, χρώματα, χρώματα. Και μουσική, από την άγρια, αυτή που δεν καταλάβαινουν οι περισσότεροι, οι οπισθοδρομικοί και οι καθωσπρέπει. Παιδιά με σανδάλια και μακριά μαλλιά και όρεξη για ζωή και παιχνίδια, τα επικίνδυνα και τα ακίνδυνα, όλα. Σε ξεχώρισα από μακριά: ξανθά μαλλιά και παιδικό χαμόγελο, μάτια κόκκινα και πόδια κουρασμένα από τη βαρύτητα της γης και των σχέσεων. “Είναι παρανοϊκή η δικιά μου. Γι’ αυτό το ‘σκασα και την άφησα”, μου είπες. “Να πιούμε ένα;” “Ναι” –δεν κάθησα να σκεφτώ. Η σκέψη σκοτώνει, όχι το χόρτο. “Τι ήρθες να κάνεις εδώ; Για τη μουσική;” “Όχι. Για να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου.” “Μ’ αρέσεις.” “Κι εμένα…” Μετά, θυμάμαι, γίναμε ένα με τα γρασίδια και τ’ αστέρια. Εκεί συγκρούστηκα με τον μετεωρίτη μου.



Από τότε απέχω 91 εκατοστά από τον εαυτό μου. Κατάφερα να με δω από απόσταση, καθαρά, μέσα στις λάμψεις και τα πυροτεχνήματα εκείνο το βράδυ στο Woodstock. Ζω πάνω στο μετεωρίτη, είμαι ο μετεωρίτης. Όπως οι σχιζοφρενείς, έχω δύο εαυτούς… ή έναν, κομματιασμένο στα δύο. Μ’ αρέσει να είμαι δύο και όχι ένα.

Ίσως ο μετεωρίτης προοριζόταν για μένα,ίσως εγώ προοριζόμουν γι’ αυτόν. Δεν το σκέφτομαι… κάθομαι σιωπηλή, ήρεμη μετά τη σύγκρουση, καινούργια, πλήρης. Απέχω ακριβώς 91 εκατοστά από τον παλιό μου εαυτό.



Για σένα.



Η επόμενη Τρίτη

18 Νοε 2012

| | | 2 λόγια από περαστικούς
-Ναι, αύριο μπαίνουμε στην κλινική και τη Δευτέρα 8.30 το πρωί είναι προγραμματισμένη η εγχείριση. Την Τρίτη, πρώτα ο Θεός κι αν όλα πάνε καλά, θα βγούμε.


Δεν είναι περίπλοκη η εγχείριση που θα κάνει ο μπαμπάς μου. Επιτέλους παραμέρισε το φόβο του και θα την κάνει. Φοβάται, το βλέπω στα μάτια του και τις αγκαλιές που μας κάνει την τελευταία βδομάδα. Μισεί τα νοσοκομεία. Αν η Τρίτη γινόταν να έρθει αυτόματα, αναίμακτα και χωρίς πόνο, τώρα, σήμερα, το επόμενο λεπτό, θα το ήθελε ευχαρίστως. Κι εμείς μαζί του.


Εμείς δεν φοβόμαστε. Εγώ δεν φοβάμαι. Κλίνω το ρήμα, για να το πιστέψω. Και το πιστεύω.

Όλα είναι δρόμος.

18 Σεπ 2012

| | | 2 λόγια από περαστικούς
Δρόμοι. Έξοδοι. Όχι απλά πράσινες ταμπέλες… διέξοδοι. Όσο μακριά, όσο κοντά, πάντα θα υπάρχει μια διέξοδος για μας, για μένα. Πάντα θα ταξιδεύω και πάντα θα φοβάμαι μήπως δε γυρίσω. Ξέρεις, ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι πως μια μέρα θα θέλω να γυρίσω και δεν θα υπάρχει διέξοδος. Μετά σκέφτομαι ότι είμαι μέσα στην αγκαλιά σου όταν είμαι κοντά, και μέσα στην καρδιά σου όταν είμαι μακριά, και σταματάω να φοβάμαι. Αντίθετα, ελπίζω. Ελπίζω πως κάποια μέρα, θα κάνουμε μαζί το πιο μακρινό ταξίδι και δεν θα θέλουμε να γυρίσουμε, δεν θα ψάχνουμε για τις πράσινες ταμπέλες.


exit

Η εποχή των Μουσών-ων

3 Ιουν 2012

| | | 1 λόγια από περαστικούς
Έβρεξε. Πάλι. Τόσο νερό που έριξε τον τελευταίο μήνα, σε έκανε να πιστέψεις ότι είσαι σε άλλη χώρα, ίσως σε κάποιο τροπικό μέρος και ο Ήλιος έμοιαζε πολύ μακρινός πλανήτης. Γιατί σε όλους φέρνει μια μελαγχολία η βροχή, μια διάθεση για ρομαντζάδα και καταστάσεις με πολλή υγρασία; Εκείνη η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα κι ανυπόφορη μυρωδιά από το χώμα λίγο πριν αρχίσει να βρέχει, η ανακούφιση με το που αγγίξουν οι πρώτες σταγόνες το έδαφος και η αγκαλιά που θέλουν όλοι όταν το σπίτι τρίζει από τα μπουμπουνητά. Σου δημιουργεί συναισθήματα κι οι εικόνες πλάθονται μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς κολλημένα ρούχα πάνω σε μουσκεμένα σώματα, φιλιά με γλώσσα, βόλτες χέρι χέρι κάτω από το ψιλόβροχο και το ειρωνικό χαμόγελο των ερωτευμένων προς τον ουρανό σε κάποιον εξοργισμένο Θεό κάθε που αστράφτει και βροντάει... Καταστάσεις για νεο-ρομαντικούς και παλαιο-βυζαντινούς που κρυφά πιστεύουνε στις Μούσες -κι οι Μούσες δεν κάνουν εξαιρέσεις ανάμεσα σε όσους ξέρουν να νιώθουν τη βροχή. 


Τι γίνεται όταν δεν είσαι ερωτευμένος; Ζηλεύεις δυνατά και προσπαθείς κάτι να νιώσεις, γράφοντας για τη βροχή και την εποχή των μουσώνων.



Δυνατά.

17 Απρ 2012

| | | 2 λόγια από περαστικούς
Η απόσταση δεν υπάρχει. Αρκεί να το θες. Αγεφύρωτα χάσματα είναι μόνο αυτά στο μυαλό και την καρδιά, στο πώς λειτουργούν τα παιδιά και οι μεγάλοι. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει που να μην γεφυρώνεται, μπροστά στη δίψα να είσαι ο εαυτός σου… εκεί, δίπλα στη θάλασσα και τ’ άσπρα σπίτια.


Πολλές φορές και έναν καιρό, σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου είπες να μη φοβάμαι. Μίλαγες με “για πάντα” και “ποτέ” και δεν υπήρχαν περιθώρια για τα δικά μου “μήπως” και “μπορεί”. Οι ώρες έμοιαζαν μήνες και οι μήνες χρόνος κοντά σου, έμοιαζε εφικτό το αδύνατο και όλη μου η δύναμη ήταν μονάχα δυο μάτια κι ένα χαμόγελο. Κι έτσι περνούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.


Παραμύθια. Ό,τι αρχίζει με χαρά, τελειώνει με πόνο. Ποιος έγραψε αυτόν τον καταραμένο νόμο μέσα στις συνειδήσεις;

Η γάτα

28 Νοε 2011

| | | 0 λόγια από περαστικούς


Θύμισέ μου να σου μάθω να τεντώνεσαι και να ακονίζεις τα νύχια σου σε ψάθινο χαλάκι, σαν τη γάτα. Θα ‘ρθουν καλοκαίρια ζεστά και τεμπέλικα φθινόπωρα και κάπου, κάπως θα πρέπει να σκοτώνεις την ώρα σου… και 7 ζωές είναι πολλές για να σκοτώσεις, μονάχα ξετυλίγοντας κουβάρια.


Όσο για τους γουργουρητούς χειμώνες και τις άνοιξες με τις ορμές… εκεί ψάξε να βρεις γάτο, πάλι να τεντώνεσαι απάνω και να ακονίζεις τα νύχια σου. Είναι μαζόχες οι γάτοι ξέρεις: από τη μια σε διεκδικούν με ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα, σαν κλάμα μωρού μοιάζουν, κι από την άλλη δεν σταματούν να γυρνάν τους δρόμους ψάχνοντας… Μη με ρωτήσεις τι. αυτό ακόμα δεν το βρήκα, φοβάμαι να το βρω.

Η θρησκεία, ο έρωτας κι η τέχνη.

25 Οκτ 2011

| | | 0 λόγια από περαστικούς
Είδα μια εικόνα κι από μπροστά της μικρή φωτιά, έκαιγε το καντηλάκι. Ποιος προσεύχεται πια; Ο απελπισμένος ή ο πιστός; Ο απελπισμένος στην κρίση και ο πιστός πάντα. Όπως και να ‘χει, ο σκοπός επετεύχθη: το μικρό μαγαζί μένει όρθιο εδώ και χρόνια και ο μαγαζάτορας ανταποδίδει τα κέρδη. Φωτισμένος εκείνος, φωτισμένο και το μαγαζάκι στα σκοτάδια.

Είδα μια εικόνα και μέσα της μικρή φωτιά, που ολοένα φούντωνε. Ζευγάρι που κοιτάζεται στα μάτια, μοιράζεται βλέμματα και πιάνεται απ’ το χέρι για να ανέβει την ανηφόρα. Μάλλον αυτοί το έχουν πιάσει απ’ τα μαλλιά το νόημα… Είναι μικρή η ζωή με μεγάλους, όμως, χειμώνες και η ανάγκη για δυο ζεστά χείλη, δυο ζεστές αγκαλιές είναι τεράστια. Είναι δωρεάν και για πάντα θα είναι. Αχ, μόνο να το καταλαβαίνατε και να σκορπούσατε αλλού τα χαρτονομίσματα και τα νομίσματα.

Ο χαμένος Σεπτέμβρης.

17 Οκτ 2011

| | | 3 λόγια από περαστικούς
Τις μέρες του Σεπτέμβρη τις θυμόμουν δύσκολες, μα όχι τόσο. Νιώθω σα να ξύπνησα από λήθαργο απότομα, λες και πνίγηκα και με επανέφεραν ξανά στη ζωή με το “έτσι θέλω”. Δεν έχασα κανένα επεισόδιο: τα χειμωνιάτικα σε κουτιά ακόμα στη ντουλάπα μαζί με κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις, τα καλοκαιρινά σημάδια να ξεθωριάζουν, η αδράνεια της σχολής παρούσα και τα πρωινά ανύπαρκτα, λόγω ύπνου. Μόνο τα νύχια και τα μαλλιά μου μεγάλωσαν. Φυσιολογικό.

“Με έχουνε στήσει στον τοίχο. Νιώθω το παγωμένο τσιμέντο και τα βλέμματα να με τρυπούν σαν πρόκες, κι ας έχω γυρισμένη πλάτη. Αγχώνομαι όταν δεν βλέπω. Εθελοτυφλώ και δεν υπάρχει συγχώρεση. Όλα γύρω μου προμηνύουν καταστροφή και εγώ γυρίζω, γυρίζω πίσω… δεν πρέπει… ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ! ΣΤΑΜΑΤΑ!”

Το δολοφόνο σου είτε τολμάς να τον κοιτάξεις κατάματα ή προσπαθείς να μην τον εξαγριώσεις.