«Είναι τα τραγούδια που με πήραν απ’ το χέρι, κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών».

Από μικρή κρατιόμουν σφιχτά από το χέρι των γονιών μου. Τώρα κρατιέμαι σφιχτά από τα όνειρά μου. Αυτά βρίσκουν αντίκρισμα στα τραγούδια, σε μελωδίες άλλων και στίχους λες, δικούς μου. Φαντάζομαι νύχτα, μετά από ποτά, τσιγάρα, κατεστραμμένες στιγμές, άκυρες, μετανιωμένες, χαρτί και μολύβι πάλι με τσιγάρο στο στόμα, καλεσμένη σε μικρό στρογγυλό ξύλινο τραπέζι η έμπνευση, να γίνεται φίλη και κατάρα.  Φίλη στη μοναξιά, κατάρα γιατί αν δεν καταγράψεις τις σκέψεις σου, θα σε πνίξουν. Μικρόβιο. «Κι αν φύγω αύριο, οι σκέψεις μου θα μείνουν, θα μείνει αυτό που ήμουν μέσα απ’ τις λέξεις κι αν με τραγουδήσουν άλλοι, θα γίνω αθάνατος», μοιράζομαι την αιτία που γράφω ατελείωτα· γιατί ένας Οδυσσέας, μέγας εραστής των λέξεων και των ονείρων και της ζωής είπε:

«Ώσπου τέλος ένιωσα
κι ας πα΄ να μ΄ έλεγαν τρελό
πως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.».