Δυνατά.

Η απόσταση δεν υπάρχει. Αρκεί να το θες. Αγεφύρωτα χάσματα είναι μόνο αυτά στο μυαλό και την καρδιά, στο πώς λειτουργούν τα παιδιά και οι μεγάλοι. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει που να μην γεφυρώνεται, μπροστά στη δίψα να είσαι ο εαυτός σου… εκεί, δίπλα στη θάλασσα και τ’ άσπρα σπίτια.


Πολλές φορές και έναν καιρό, σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου είπες να μη φοβάμαι. Μίλαγες με “για πάντα” και “ποτέ” και δεν υπήρχαν περιθώρια για τα δικά μου “μήπως” και “μπορεί”. Οι ώρες έμοιαζαν μήνες και οι μήνες χρόνος κοντά σου, έμοιαζε εφικτό το αδύνατο και όλη μου η δύναμη ήταν μονάχα δυο μάτια κι ένα χαμόγελο. Κι έτσι περνούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.


Παραμύθια. Ό,τι αρχίζει με χαρά, τελειώνει με πόνο. Ποιος έγραψε αυτόν τον καταραμένο νόμο μέσα στις συνειδήσεις; Δεν έκλαψα τόσο για τη θάλασσα και τα άσπρα σπίτια που έχασα, όσο για τις στιγμές μου μαζί σου δίπλα της και μέσα σε αυτά. Τι κι αν έχω ένα ολόκληρο νησί να μου θυμίζει… το μέρος που μένεις υπάρχει πια μόνο στα χαρτιά μου.


Το αγαπημένο μου τοπίο είναι ακόμα αυτό μέσα στην αγκαλιά σου κι η αγαπημένη μου εικόνα, η λαχτάρα στα μάτια σου όποτε με έβλεπες να έρχομαι από μακριά. Να μιλάς για μένανε στη θάλασσα και να κατοικείς για δυο στα άσπρα σπίτια. Αυτό θα κάνω κι εγώ κι ας μην ξέρω για πόσο.



- Πώς ξαναγεννιέσαι;
- Έτσι όπως παίρνεις την απόφαση να ξαναγράψεις, πρέπει να ‘χεις κάποιο ερέθισμα, κάτι να σου γαργαλήσει την ψυχή.
- Πώς παίρνεις την απόφαση να ξαναδώσεις κομμάτια σου σε άλλον;
- Έτσι όπως αναπνέεις, τόσο φυσικά θα συμβεί.
- Πώς έχεις απαντήσεις σ’ όλα αυτά;
- Δεν γεννήθηκα σοφή, το μόνο σίγουρο. Θα σου πω ότι από το παζλ του εαυτού μου λείπουν τα μισά κομμάτια. Τα όριά μου είναι τεντωμένο σκοινί που φτάνει ως εκεί που βλέπει το μάτι. Βίωσα μεγάλο πόνο, ενώ χαμογελούσα διάπλατα στους γύρω. Ξανάνιωσα όμως, και κατάλαβα πως όλα είναι δυνατά... κι αυτό δεν έγινε μέσα σε μία μόνο μέρα.



Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Το πρώτο βήμα είναι να ανοίξεις ένα παράθυρο, να μπει καθαρό οξυγόνο. Το δεύτερο, να ερωτευτείς την άνοιξη. Το τρίτο θα ‘ρθει εκεί που δεν το περιμένεις. Να τρως τις σάρκες σου δεν είναι λύση, ύστερα τι θα μείνει να παραδώσεις σ’ αυτούς μετά από σένα;





για την Κασσιανή, που μου έδωσε “τροφή” και που είναι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζει.
Τα μεγάλα ψέματα είναι μονάχα για τον εαυτό μας, τα κλισέ για να τα πιστεύεις, όσο γλυκανάλατα κι αν είναι.