Αλφαβήτα

Ζωές πάνε, έρχονται, διασταυρώνονται, προσπερνούν ή συγκρούονται, στο τέλος χάνονται στο βάθος του δρόμου. Τι μένει τελικά; Μόνο ρήματα.*

Αγαπάω. Πάντα με το άλφα πριν το τέλος.

Βασανίζομαι. Ακόμα. Είναι το ανόητο παιχνίδι κάποιου που το έγραψε σε όλη την πόλη: εκεί που σε θυμάμαι.

Γυρεύω. Όχι απλά ψίχουλα συναισθημάτων, αλλά αυτό που θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Δαμάζω. Αισθήματα μες στη νύχτα, που σαν κύματα μου ξεσκίζουν σάρκες και όνειρα… συνήθως δεν κοιμάμαι.

Ερεθίζομαι. Τα ψέματα που νομίζεις πως αγνοώ, με εξοργίζουν. Κι όταν ερεθίζομαι αλλιώς, δεν το μαθαίνεις ποτέ.

Ζηλεύω. Το μαξιλάρι που αγκαλιάζει τα μαλλιά σου, την ευτυχία που οι άλλοι έχουν κι εγώ πασχίζω να ξεθάψω από παλιές μνήμες, τα πουλιά που μπορούν και πετάνε. Μόνο αυτά.

Ήμουν. Τότε που ήμασταν. Ποτέ ξανά σε τέτοιο ολοκληρωτικό βαθμό και ποτέ ξανά μαζί σου.

Θυμάμαι μες στη λήθη που επέλεξα, το “τρέχω”. Ανάθεμα αν με κυνήγησε κανείς…

Ιδρώνω. Μπροστά στους εφιάλτες μου δεν ουρλιάζω ποτέ.

Κοιτώ. Βαθιά: σε μάτια, φωτογραφίες, τον ουρανό, τον ήλιο όταν ανατέλλει, μεσουρανεί και δύει. Μόνο αυτό με βοηθάει να καταλαβαίνω.

Λάμπω. Όποτε με κάνεις να χαμογελάω από ευτυχία. Αυτόφωτη.

Μισώ. Δεν θα μπορέσω ποτέ, το “απεχθάνομαι” μου κάνει.

Νευριάζω. Μόνο όταν μου πατήσουν τον κάλλο. Και τρέχα να κρυφτείς.

Ξεχνάω, ξεπερνάω, ξεπερνιέμαι, ξαναζώ. Πολλά. Προσπαθώ να ξεχάσω και ταυτόχρονα να ξαναζήσω ό,τι κάποτε μου πρόσφερε την αθανασία μέσα στα εφήμερα. “Να ξεπερνάς, να μην ξεπερνιέσαι” μου είπες.

Ονειρεύομαι. Μέχρι να πεθάνω, μέχρι την τελευταία ανάσα και ρανίδα του αίματός μου, ατέρμονα και πεισματικά, πιο δυνατά έως ότου νικήσω το αδύνατο.

Περνάω. Από τις ζωές τους και αφήνω πάντα ένα σημάδι να με ορίζει μέσα τους.

Ριζώνω όπου μου δείξουν αγάπη και μου πουν “σαν στο σπίτι σου!”.

Συγχωρώ. Τους αδύναμους, όχι τους ανόητους από επιλογή, τον εαυτό μου ενίοτε, όταν δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω.

Τιμωρώ. Εμένα. Εσένα. Συνέχεια. Για να μάθεις επιτέλους να αγαπάς.

Υποφέρω από σύνδρομο στέρησης όλων των αγαπημένων μου. Γι’ αυτό δεν θα καλυφτώ συναισθηματικά από κανέναν και τίποτα.

Φεύγω. Όποτε μπορώ, φτιάχνω βαλίτσα κι όπου με βγάλει. Αρκεί να μην πνίγομαι.

Χαμογελάω απλόχερα σε όλους γιατί, ό,τι κι αν έχουν κάνει, τους αξίζει αυτό το μικρό δώρο επιβίωσης.

Ψάχνω και θα ψάχνω αιτίες και αφορμές να νιώθω.

Ωθώ στα άκρα την ψυχή μου για να είναι γεμάτη όταν έρθει η ώρα να κριθώ.

*credits to vatraxokoritso