Της απόστασης.

Να παίρνεις δρόμο. Να τρέχεις για ό,τι έχει σημασία. Με το σαραβαλάκι σου, δυο τσιγάρα από τράκα, μια ληγμένη άδεια, όποια να 'ναι, και βενζίνη από την ακριβή που ξοδεύεται εύκολα. Με τα παπούτσια σου τα άσχημα και τα μαλλιά ανάκατα, όπως είσαι, λερωμένος και κουρασμένος, άλλα θα εκτιμηθούν. Και κάντο γρήγορα! Γιατί αν δεν καταλύσουμε τις αποστάσεις, θα μας καταλύσουν αυτές. Αλλιώς χαθήκαμε, χάσαμε τον τίτλο "άνθρωποι".

Άμα δεν έχεις πού να τρέξεις...εκεί είναι το πρόβλημα. Μια τέτοια φάση με πνίγει και δε λέει να φύγει. Διαλυθήκαμε...μας σκόρπισαν οι αποστάσεις, φίλους κι εραστές. Ψάχνοντας κάτι να γεμίσω, κάπου να αδειάσω, κάπου να τρέξω. Δεν έχω σώμα να ακουμπήσω, ψυχή ν' ανοίξω. Βοήθεια κανείς δε θέλει. Εγώ ζητάω, μα κανείς δε θέλει, κανείς δεν ακούει. Και μετά: κλάματα. Κατάλαβε κι εκείνη τι γίνεται και τα βαριά τα λόγια και πού βαδίζει και την έπιασε απελπισία. Να το παίξω σωτήρας; Όχι. Για ακόμα μια φορά εγώ; Και τι 'μαι γω, Θεός, να δημιουργήσω απ' το τίποτα μέσα σ' εφτά ημέρες τον κόσμό μου που γκρεμοτσακίστηκε;

Το "από κοντά" που λέγαμε σα να 'τανε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, αποδείχτηκε το δυσκολότερο στην πράξη. Δεν φτάνουν τα τηλέφωνα και οι υπολογιστές, αυτά είναι απλές δικιολογίες. Το θέμα είναι η μυρωδιά, το άγγιγμα, το κοίταγμα στα μάτια, το σκούντημα στον ώμο, ο τρανταχτός ήχος του γέλιου -να τον βλέπεις, όχι μόνο να τον ακούς- η αγκαλιά, το φιλί, η ανάσα στ' αυτί, να κρατάς απ' το χέρι. Όταν όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία, παύεις να έχεις σημασία. Και το "κοντά" βρίσκεται πλέον πολύ μακριά, δίχως γυρισμό.

Σκέψου τι χάνεις, ποιον και πόσο λαχταράς. Εκεί κι ο έρωτας, εκεί και η φιλία.