Ημερολόγιο καλοκαιριού

19 Αυγ 2011

| | |
Ουφ, ζέστη… πνίγομαι! Α, το φεγγάρι. Και άμμος στα χέρια μου, στα πόδια, μέσα μου, παντού. Μαλακή άμμος. Εύπλαστη. Πώς ξεκίνησα φέτος το καλοκαίρι; Α ναι! Απ’ το πουθενά, απ’ την άκρη του φοιτητόκοσμου, μέσα στις σκηνές και την μπίχλα, τότε που ήθελα επιτέλους να αναπνεύσω μετά την εξεταστική. Θυμάμαι κακοκαιρία, παρανομίες, γέλιο, αμέτρητες γειτονιές από σκηνές, μπάφους, πιοτό και κορμιά, αέρας απελευθερωτικά απίστευτος, ιδιωτική παραλία, μπιτσόμπαρο πρωί-βράδυ, πρώτη εμπειρία του Ιουλίου. Και πάλι, τόσος κόσμος και δεν την έπεσαν σε μένα. Ας είναι. Είπα θα χάσω κιλά. 

Κιλά δεν ξεφορτώθηκα, γιατί ό,τι εύχομαι, δεν πραγματοποιείται. Πήγα στην Πάρο μ’ έναν κόμπο στο στομάχι, όπως κάθε καλοκαίρι, και βρήκα έναν ενθουσιασμό που δεν περίμενα. Το ταξίδι ξεκίνησε οικογενειακά με γέλια γύρω στις 10 το βράδυ, έπιασε Πειραιά μετά από 3 στάσεις στις 5.15 το πρωί, έδεσε λιμάνι στις 10.20 και δεν θέλαμε να τελειώσει 6 μέρες και 13 ώρες-ταξίδι-επιστροφής αργότερα. Η καλύτερή μου εμπειρία σημειώθηκε στην Αντίπαρο: δέκα άτομα από 13 έως 53 χρονώ βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο, κάτω από το αιώνια εύθυμο βλέμμα του Bob Marley να χορεύουμε με παλιές λατρεμένες μουσικές. Την χειρότερη εμπειρία ήδη την ξέρεις, άμα ξέρεις και το λόγο που κατεβαίνω κάθε χρόνο στο νησί. Το παράπονό μου ήταν που δεν απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα και δεν ανέμισαν τα μαλλιά μου απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου… α στάσου, το τελευταίο έγινε στο πλοίο. Εντάξει τότε. Μην περιμένεις να το αναλύσω το θέμα, θα πάρω σπίτι στην Πάρο και μια ψαρόβαρκα το μωρό μου όταν μεγαλώσω.

Μετά δεν ήθελα να πάω στη Θάσο.
Τελικά, αποδείχτηκε ότι περνάς καλά με ουσιαστικά αγνώστους, που σε βάζουν να περπατάς 1 ώρα για να φτάσεις σε μια παραλία που θυμίζει Χαβάη! Επίσης αποδείχτηκε ότι δεν χρειάζομαι ψυχολόγο, ωστόσο άνετα μπορώ να κάνω τη δουλειά του. Η Αρκούδα ήταν τέλεια, αλλά ο Σωτήρας αποδείχτηκε το highlight: κάτι τα ζάρια και τα σφηνάκια, κάτι οι Τουρκάλες, κάτι κι εκείνος ο Μιχάλης με τις μπλόφες του και μας βρήκε το ξημέρωμα να κολυμπάμε γυμνοί. Ε μετά απ’ αυτό ποιος θυμάται την γκρίνια της Αθηνάς… ας είναι. Κι εγώ δεν τόλμησα να βγάλω τα εσώρουχα εκείνο το ξημέρωμα. Όλοι έχουμε ελαττώματα.

Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη ως ένα σημείο. Δεν περίμενα να κάνω τόσες εκδρομές στην Χαλκιδική κι ούτε να χωρίσουν αυτοί οι δύο, ειλικρινά! Θέλω να ξαναπάω Τριστινίκα όσο προλαβαίνω και να βγω στην Καλλιθέα και πραγματικά να τα σπάσω! Τώρα που είπα Καλλιθέα… κι εκεί καλά πέρασα, έχω την φωτό με τη γαλλική πλεξούδα και τον Κανάκη και τον Αρναούτογλου να μου το θυμίζουν –έγινα κι εγώ ρακετίστα εφέτο κι ας έτριξε κάθε εκατοστό των κοκαλακίων μου στην πρώτη απόπειρα. Η νύχτα με τη βότκα να καταγραφεί, γιατί γελούσα μέσα απ’ την καρδιά μου. Μαρούσκα, σημείωνε. Τι έλεγα; Α ναι. Για το σπίτι στη Χαλκιδική που δεν το χάρηκα φέτος. Τη θάλασσα μόνο χόρτασα, ήταν δροσερή μετά το μπουρίνι, καθαρή και χωρίς μέδουσες. Άλλος ένας όμως, να μου ξαναπεί ότι δεν πήρα χρώμα, θα τον φάει μαύρος λύκος! Τι άλλο; Ω βέβαια, έλα να παίξουμε μπλόφα να σε ξεσκίσω! Τόσο χαρτί είχα να παίξω από τότε που πρωτοέμαθα μπιρίμπα… και τόση ψυχανάλυση είχα να κάνω σε άτομο από τότε που έκανα αυτο-ψυχανάλυση μόνη μου. Ας είναι. Όλοι έχουμε κόμπλεξ και είμαστε εξαρτημένοι από κάποιον.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα παροδικά και όμορφα, βρήκα τον εαυτό μου. Όταν η παιδική σου φίλη ανησυχεί για το αν έφτασες καλά στο νησί και με τη σχολική σου παρέα περνάτε μαζί τη γιορτή σου με σουβλάκια και ρετσίνα, τότε βρίσκεις ποιος είσαι και πού πας. Κι ας έχασες μόνο 3 κιλά. Κι ας μην βγήκες όμορφη σε όλες τις καλοκαιρινές φωτογραφίες. Κι ας μην μέθυσες όσο θα ‘πρεπε. Κι ας δίστασες. Κι ας ζήλευες όλα εκείνα τα ζευγάρια στο club. Κι ας μην έχεις ακόμα κάποιον να δείτε αγκαλιά την καταραμένη μαγική αυγουστιάτικη πανσέληνο. Ας είναι ρε παιδί μου! Θα γυρίσει ο τροχός, ακόμα κι αν μπήκες τελευταίος στο λεωφορείο για εκεί όπου η χαρά σου περισσεύει και κρατάει όσο η βρεγμένη άμμος στα πόδια, κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Χαμογέλα καημένο κωλόπαιδο!*



*credits to Κατερίνα!

3 λόγια από περαστικούς:

ka-pa είπε...

ταραντουλίνιαααα ¨


σαν να μου φαίνεται ότι ήταν (είναι γιατί τα πόδια μου είναι ακόμα βρεγμένα) ένα summer to remember ! αλλά πέρασε πολύ γρήγορα όπως εκείνο το βράδυ ανάμεσα στα φιδάκια...

ka-pa είπε...

ααα και του χρόνου θα στα βγάλω τα εσώρουχα και τα "ελαττώματα" :)

MarionV είπε...

ΧΑΧΑ! όντως ηταν ένα ακόμα όμορφο καλοκαιράκι που πέρασε γρήγορα...όπως όλα τα ωραία πράγματα! υ.γ: μακριά τα χέρια σου απ' τα εσώρουχά μου!!!!!! ;0Ρ