Παραμύθι

Βιαστικό παιδί πού πας; Τρέχεις και οι αναμνήσεις σου ανεμίζουν καθώς απομακρύνεσαι… Στάσου! Σου ‘πεσαν δυο όνειρα! Δεν ανησυχείς, φωνάζεις από μακριά, “θα κάνω καινούργια, γυαλιστερά και μεγάλα”! Τι αθωότητα, σκέφτομαι. “Τι ανοησίες, πόσο αφελές!” κραυγάζει η φωνή στο μυαλό μου και δυο μάτια που καίνε, με καρφώνουν. Ανατριχιάζω. Στρέφω το βλέμμα μου στη στροφή που πέταξε το παιδί. Μάνα δεν έχει; Να του μάθει να μην απομακρύνεται μονάχο, να μην μιλάει σε ξένους, να είναι ολιγαρκές και ευγενικό, επιφυλακτικό με όποιον το κοιτάει επίμονα, εγκάρδιο με όσα το περιβάλλουν με αγάπη. Α, και να μην τα παρατάει.

Όχι, είναι ορφανό από μάνα, πατέρα και σκοτούρες. Θα τα μάθει όλα με τον δύσκολο τρόπο, μεγαλώνοντας πολλά πολλά λάθη, παίζοντας κρυφτό και κυνηγητό με λυσσασμένους ανθρώπους και καλοκάγαθα ζώα. Έτσι το διάλεξε η ζωή. Αν είχε επιλογή, ίσως και να γινόταν κακομάθημενο παλιόπαιδο, με όλα τα χρυσά και τ’ ακριβά του κόσμου, μα σίγουρα όχι τα πολύτιμα. 

Πήρε μέτρο το παιδί. Και μετρούσε την καλοσύνη και τ’ αστέρια. Μη γελάς, δεν ήξερε. Έμαθε στην πορεία. Στην τσέπη του το έβαλε και το έβγαζε όποτε ήθελε να μετρήσει, σαν σκεπτικός ράφτης. Ποτέ δεν έβρισκε κάτι να περισσεύει και αυτό ήταν πρόβλημα, μα δεν το καταλάβαινε. Το κοιτούσαν χαζεμένοι οι γύρω και έτρεμαν όποτε τους πλησίαζε: “Μα γιατί δεν μ’ αφήνετε να μετρήσω την καρδιά σας;” “Βγάλε τη δικιά σου έξω, να μετρήσουμε ποιος την έχει πιο μεγάλη!”, το πληγώνανε. Κι εκείνο, δεν δίστασε - μόνο μια σκέψη χτύπησε το μυαλό σαν πέτρα- έβγαλε το μικρό σουγιαδάκι που του είχε χαρίσει ένας σοφός “για όποτε χρειαστεί” και ζήτησε από ένα κορίτσι περαστικό να ξεριζώσει την καρδιά του. Το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια κοίταξε το παιδί καλά-καλά και του είπε γλυκά: “μα κανείς δεν σου είπε πως οι καρδιές είναι για να χαρίζονται, όχι για να ματώνουν και να πεθαίνουν; Κρύψε το σουγιά και το μέτρο. Την βλέπω τη δικιά σου”.

Τότε το αγόρι έμαθε. Ήξερε πια τι πα’ να πει αγάπη. Έκρυψε το σουγιαδάκι, πέταξε το μέτρο και κρύφτηκε στην αγκαλιά των ματιών του κοριτσιού για πάντα. Ποτέ δε ρώτησε το όνομά της. Ούτε εκείνη το δικό του.