Αναπαράσταση

Έχω μία σκέψη… το λες και όνειρο. Ξέρεις, είναι από τα καλοκαιρινά: κάτι το φεγγάρι εκεί πάνω, τα καρφωμένα αστεράκια στο νυχτερινό ουρανό, η ζέστη και η υγρασία παντού που σου κόβει την ανάσα. Σου πνίγουν το μυαλό και δεν μπορούν να ησυχάσουν αν δεν σου ανατινάξουν το κορμί.

Δροσερή νύχτα. Φώτα μακριά. Φαίνεται παραλία για 2, μα κι άλλα ζευγαράκια κάθονται σκόρπια στην άμμο. Ήχος γλυκός από τα κύματα και τα τριζόνια κάνουν συναυλία στο παρασκήνιο. Το στόμα είναι γεμάτο από καπνό και οι λέξεις δεν βγαίνουν. Για άλλη μια φορά ξεκινάς εσύ, αμήχανα. Έχεις εκείνο το ειρωνικό στυλάκι “στ’ αρχίδια μου, είμαι κουλ” που με κάνει να θέλω να σε σκοτώσω για πολλοστή φορά. Δεν θα με ρωτήσεις, θα δηλώσεις απλά “ακούω”. Το θέμα σου ήταν αυτό πάντα: ακούς, δεν αφουγκράζεσαι, κοιτάς, δεν βλέπεις, νιώθεις, δεν κάνεις. Ανέκαθεν μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις. Εσένα αυτό σου την έσπαγε. Και τόσα άλλα! Αλλά δες μας: μετά από άπειρες προσπάθειες, προσεγγίσεις και επαφές και ταξίδια, αυτό ήταν το σωστό. Μια φορά πρέπει και επιβάλλεται να γίνει το σωστό για μας. Η απόφαση θα παρθεί από μόνη της. Είναι τα κορμιά που θα οδηγήσουν εκεί, η επαφή που πάντα ήθελα μαζί σου. Αντακλαστικά θα συμβεί, είναι ο μαγνήτης που λέγαμε, ο “κρυπτονίτης”. Θα έχω τόσο θελκτικό βλέμμα και μέσα σ’ αυτό τόση ανυπαρξία χωρίς εσένα, που θα σε μαγέψω. 

Γελάω. Σε γοητεύει το γέλιο μου και σε κάνει να γελάς κι εσύ. Τα λέω τόσο ωραία και τόσο τραγικά. Δραματοποιώ. Θέλω να με λυπηθείς. Να συγκινηθείς από το πώς μπόρεσα να ζήσω δίχως να μιλάμε μήνες τώρα και τα έβγαλα πέρα με τόσα πολλά. Σκηνή επόμενη: νιώθεις μαλάκας. “Πόσο κακό σου έκανα…” Αλήθεια. Οι κακοί τρόποι κάνουν μόνο κακό. Σε μένα έκαναν το μεγαλύτερο: φούντωναν τον έρωτα. Και πώς να γυρίσω το παιχνίδι και να καταφέρω να τρέχω εγώ εσένα για καιρό! Δύσκολος πολύ. Σαν γκόμενα κάνεις. “Είσαι μεγάλο καθίκι”. Το ξέρεις και το αναγνωρίζεις για χιλιοστή φορά, αλλά δεν μπορείς να φερθείς διαφορετικά, γιατί ο ουρανός είναι μπλε και η θάλασσα επίσης και έτσι είναι η φύση των πραγμάτων. Συλλέκτης μεγάλης μαλακίας και κουφιοκέφαλος εκτός των άλλων. Αλλά σ’ αγαπάω, με διάλεξες-σε διάλεξα και έτσι είναι η γαμημένη φύση των πραγμάτων.

“Δεν είσαι θυμωμένη;” “Μαζί σου ή με μένα;” Τα έντονα συναισθήματα ήταν πάντοτε δικό μου φόρτε. “Όταν μου λες ότι με θες όλο το καλοκαίρι δίπλα σου, να μένω στο σπίτι που ονειρεύεσαι πως θα νοικιάσεις με δικά σου λεφτά, να σου πρήζω τα αρχίδια εγώ κι εσύ να μου σπας τα νεύρα, με ποιον λες να είμαι θυμωμένη;” Με μένα θυμώνω. Ξέρω πώς τα κάνεις όλα απλά με τον ενθουσιασμό σου και πώς εγώ μετράω κάθε συλλαβή σου. Κυκλοθυμικός (μα πόσα ακόμα ελαττώματα θα μετρήσω και δεν θα ξεκολλήσω;) Εγώ κάνω μετάφραση των λεγομένων σου ως εξής: σε θέλω κοντά μου, να κάνουμε μια δοκιμή να ζήσουμε μαζί για όσο πάει και δεν με νοιάζει το μετά. Πόσο χάλια είμαι στη μετάφραση! Γιατί εν τέλει, έκανα ταξίδι για 3 μέρες μόνο, γιατί το ζήτησες να είμαι παρούσα στα γενέθλιά σου και μετά από μια βδομάδα και το δώρο που μου χάρισες, μου πέταξες “σε διαγράφω”.

“Και πού καταλήγουμε; Πάλι στα ίδια.” Άμυνα. Εγώ ονειρεύομαι επίθεση και πυρ κατά βούληση. Με αρπάζεις απ’ τη μέση και γεύομαι τον καπνό στο στόμα σου. Πίκρα-γλύκα… όλα είναι διφορούμενα με σένα. Κάτι λίγο από ποτό και ματιές και σεξ την επόμενη μέρα και όλα παίρνουν την απόφαση για το καλοκαίρι μας.

.............................................................................................................................................................

Η πραγματικότητα: “Τι θες ρε κοπέλα μου; Τι θες από μένα, γιατί βασανίζεσαι και με βασανίζεις; Δεν τα ‘παμε; Δεν γίνεται αυτό μεταξύ μας, δεν γουστάρω την απόσταση κι εσύ έγινες κουραστική: με τη συμπεριφορά σου, με τις γλύκες σου, με το ενδιαφέρον σου… Δεν σου αξίζω. Ναι, θέλω να είσαι καλά, ναι, θέλω να έχουμε μια υπέροχη σχέση μέχρι να πεθάνουμε γιατί είσαι τ’ άλλο μου μισό, αλλά όχι ερωτική. Δεν γίνεται, με μπλοκάρεις. Βραχυκυκλώνω δίπλα σου, τα χάνω, νιώθω τόσα πολλά! Νιώθω αδύναμος… δεν γουστάρω. Πες με εγωιστή, αλλά δεν μπορώ να δοθώ σε κάποια που είναι στην άλλη άκρη της Ελλάδας! Θέλω να προχωρήσεις με τη ζωή σου κι εγώ με τη δική μου… επιτέλους!”

Είναι λύτρωση το απωθημένο να βγαίνει αληθινό. Εξίσου λυτρωτικό είναι να σου λέει ο άλλος κατάμουτρα την αλήθεια. Ο πόνος είναι συνώνυμο του έρωτα κι ο έρωτας ζωή. Πρέπει να πονέσεις για να ζήσεις. Δικιολογίες. Τίποτα δεν σου απαλύνει τον πόνο, πόσο μάλλον μόνο τα λόγια κι οι αμπελοσοφίες.

Η παραλία είναι γεμάτη σκόρπια ζευγαράκια τη γλυκιά αυτή νύχτα, μόνο που εμείς λείπουμε απ’ το σκηνικό. Εσύ χορεύεις με κάποια φίλη στο club κι εγώ ξεδίνω με την παρέα παραδίπλα, ενώ σκέφτομαι εσένα που χορεύεις με τη “φίλη”. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, εσύ πίνεις και δεν βγαίνω απ’ το μυαλό σου, ενώ εγώ είμαι πραγματικά με κάποιον στην παραλία, μια γλυκιά καλοκαιρινή νύχτα και ζω το όνειρο. Η θάλασσα είναι κόκκινη κι ο ουρανός επίσης.

Καληνύχτα δειλέ.