Κοιτάζω την πληγή που επουλώνεται στο χέρι μου και σκέφτομαι γι’ αυτή την ανοιχτή όλο αίμα στην καρδιά. Ένας θάνατος και ένας έρωτας… ή καλύτερα, ανάποδα: πρώτα ο έρωτας κι ύστερα ο θάνατος. Η άρνηση τα φταίει όλα. Αρνούμαι να παραδεχτώ, να δω, να ακούσω, να αρχίσω, να ζήσω. Με τρώει αυτή η πληγή… σαπίζει, δεν επουλώνει, μολύνεται και μολύνει κάθε μου σκέψη και κάθε πρωινό μου, μάταιο όπως αρχίζει, χωρίς εσένα στο διπλανό μαξιλάρι, χωρίς κανένα.
Δεν θα με λέτε απαισιόδοξη. Να με φωνάζετε τρελή. Μόνο ένας τρελός αγαπάει με το μυαλό, την ψυχή, την καρδιά, τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, τα ρούχα, τις πλατείες, τα μπαλόνια, τα πολύχρωμα στολίδια και τις ασπρόμαυρες ζωγραφιές, τις ρομαντικές μουσικές και τις άχαρες βρισιές. Μόνο ένας τρελός συνεχίζει να αγαπάει έτσι. Μόνο ένας παρανοϊκός συνεχίζει να μιλάει με λόγια μελωμένα και πράξεις αυτοθυσίας σε καρδιά που μόνο θυμάται κομμάτια και δεν ζει το ολόκληρο… ή, όπως μου είπε κάποιος: “Θα σου πω κάτι ωμό: δεν υπάρχουν συναισθήματα. Όλα είναι στο μυαλό”. Ναι, τα λιθαράκια της αγάπης λέγονται αναμνήσεις.
Ένα παράπονο έρχεται κάθε βράδυ, μόνο και μόνο επειδή είμαι ελεύθερη τρελή, ξέρεις, αυτή χωρίς τη διαγνωσμένη αρρώστια και τον άσπρο μανδύα. Αν σου πω ότι χιονίζει έξω την άνοιξη, σημαίνει πως έχω σκεβρώσει βαθιά μέσα μου. Αν σου δείξω ένα αστέρι που έχει πέσει εδώ και χρόνια, θα μιλώ για το όνειρο που έσβησε πριν καν αρχίσει. Αν σε πάω μια βόλτα στη θάλασσα, θα είναι για να σου ζωγραφίσω στην άμμο, εκεί που σκάει το κύμα. Αν αρχίσω ξαφνικά να τρέχω, θα σε προκαλώ να με πιάσεις –εγώ δεν φεύγω ποτέ. Κι αν σου πω ότι σε νοιάζομαι, τότε η ζωή σου θα έχει γίνει και δική μου. “Η ζωή σου δεν είναι κάτω, στην Αθήνα”, μου είπαν και με διώξανε τα λόγια αυτά σαν το παράσιτο.
Με κείνα και με τούτα, έχω αποκτήσει μια φλέβα στο λαιμό που με το κάθε χτύπημα μου υπενθυμίζει πως έχω μια πληγή ανοιχτή. Έχω και δεν έχω –μια ζωή, αναποφάσιστη. Μόνο αυτή η φλέβα είναι, η δανεική. Την καρδιά την χαλασμένη, με τα μπαλώματα, την πέταξα από δω κι από κει, έρμαιο χρόνου και καταστάσεων. Σταμάτησε να λειτουργεί, όπως το ρολόι στον τοίχο και δε λέω να του αλλάξω μπαταρία –τι να την κάνεις; Τώρα που έμαθα τον δρόμο για το σπίτι σου κι εσύ μετακομίζεις… τι να την κάνεις. Τώρα που έμαθα το δρόμο για την καρδιά σου κι εσύ την αντάλλαξες με μηχανική, τι να την κάνεις!
Δεν θα με λέτε απαισιόδοξη. Να με φωνάζετε τρελή. Μόνο ένας τρελός αγαπάει με το μυαλό, την ψυχή, την καρδιά, τα χέρια, τα πόδια, τα μάτια, τα ρούχα, τις πλατείες, τα μπαλόνια, τα πολύχρωμα στολίδια και τις ασπρόμαυρες ζωγραφιές, τις ρομαντικές μουσικές και τις άχαρες βρισιές. Μόνο ένας τρελός συνεχίζει να αγαπάει έτσι. Μόνο ένας παρανοϊκός συνεχίζει να μιλάει με λόγια μελωμένα και πράξεις αυτοθυσίας σε καρδιά που μόνο θυμάται κομμάτια και δεν ζει το ολόκληρο… ή, όπως μου είπε κάποιος: “Θα σου πω κάτι ωμό: δεν υπάρχουν συναισθήματα. Όλα είναι στο μυαλό”. Ναι, τα λιθαράκια της αγάπης λέγονται αναμνήσεις.
Ένα παράπονο έρχεται κάθε βράδυ, μόνο και μόνο επειδή είμαι ελεύθερη τρελή, ξέρεις, αυτή χωρίς τη διαγνωσμένη αρρώστια και τον άσπρο μανδύα. Αν σου πω ότι χιονίζει έξω την άνοιξη, σημαίνει πως έχω σκεβρώσει βαθιά μέσα μου. Αν σου δείξω ένα αστέρι που έχει πέσει εδώ και χρόνια, θα μιλώ για το όνειρο που έσβησε πριν καν αρχίσει. Αν σε πάω μια βόλτα στη θάλασσα, θα είναι για να σου ζωγραφίσω στην άμμο, εκεί που σκάει το κύμα. Αν αρχίσω ξαφνικά να τρέχω, θα σε προκαλώ να με πιάσεις –εγώ δεν φεύγω ποτέ. Κι αν σου πω ότι σε νοιάζομαι, τότε η ζωή σου θα έχει γίνει και δική μου. “Η ζωή σου δεν είναι κάτω, στην Αθήνα”, μου είπαν και με διώξανε τα λόγια αυτά σαν το παράσιτο.
Με κείνα και με τούτα, έχω αποκτήσει μια φλέβα στο λαιμό που με το κάθε χτύπημα μου υπενθυμίζει πως έχω μια πληγή ανοιχτή. Έχω και δεν έχω –μια ζωή, αναποφάσιστη. Μόνο αυτή η φλέβα είναι, η δανεική. Την καρδιά την χαλασμένη, με τα μπαλώματα, την πέταξα από δω κι από κει, έρμαιο χρόνου και καταστάσεων. Σταμάτησε να λειτουργεί, όπως το ρολόι στον τοίχο και δε λέω να του αλλάξω μπαταρία –τι να την κάνεις; Τώρα που έμαθα τον δρόμο για το σπίτι σου κι εσύ μετακομίζεις… τι να την κάνεις. Τώρα που έμαθα το δρόμο για την καρδιά σου κι εσύ την αντάλλαξες με μηχανική, τι να την κάνεις!
.jpg)
0 λόγια από περαστικούς:
Δημοσίευση σχολίου