Σκόρπια

take one note at a time. now stick with each one's rhythm. this is music. and this is life. 

Με πόσα τρέχει το μυαλό; Σίγουρα τα πόδια δεν το φτάνουν. Τα "αν" και τα "ίσως" και τα "θα" είναι τα εμπόδια που μοιάζουν να διογκώνονται όσο φτάνεις στο τέρμα... τα μπάσταρδα! Πανικός. Βάλε στη γραμμή τα βήματα και στη σειρά τις σκέψεις. Τίποτα στην αναμονή. Ό,τι δεν κινείται, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Δεν είναι λαβύρινθος ρε! Απλά ζωή είναι.

- Από πού ήρθες εσύ, από άλλο πλανήτη;

- Ναι, κάποιον με λιγότερες ταχύτητες και περιορισμένη γνώση, μα ανοιχτούς ορίζοντες και όνειρα όσα και τα άστρα. Πώς φοβάμαι εδώ...τώρα...

- Να, πιάσε το χέρι μου. Δύο είναι καλύτερα από έναν.

Πάντα ζήλευα τους μουσικούς και τους καλλιτέχνες γενικά. Φτιάχνουν από χαρτί και νότες, ήχους και συναισθήματα. Τραγουδάω καλά, είμαι και καλή ηθοποιός, λένε... Εμένα με πληγώνει που ποτέ δεν μπόρεσα να βάλω νότες στη σειρά και το θάρρος μου μπροστά και έχασα έναν κόσμο πριν καν αυτός ανοιχτεί μπροστά μου.

Κι αυτός που ανοίχτηκε -και άργησε να το κάνει, χωρίς περγαμηνές και με κόπο πολύ, μου τον απαγόρεψαν "οι συνθήκες". Περίφημες συνθήκες, που ενοχλείτε και εμποδίζετε την ευτυχία 2 ανθρώπων...fuck off! Μια πόλη εδώ, ένα συναίσθημα εκεί και το κοινό μας το ταξίδι παραπέρα...πολύ παραπέρα. Ο χρόνος δεν χαρίζεται και δεν χαρίζει. Ίσα ίσα, δοκιμάζει τις αντοχές και τα βήματά σου, χωρίζει τα ενωμένα χέρια και ζαρώνει το μυαλό. Έπειτα, σου την έχει στημένη στη γωνία: εκεί που πας να ανασάνεις και να νιώσεις, σου βγάζει απαγορευτικό και σε σέρνει προς τα πίσω. Με πόνο. Πάντα με πόνο.

Ξέρεις, απελπίζομαι.

Μικρέ μου κόσμε...αγαπημένε μου μικρέ κόσμε, πορεύσου χωρίς εμένα. Βλέπεις, ο χρόνος είναι εχθρός μου. Μια μέρα σίγουρα θα το νικήσουμε, σου το υπόσχομαι! Αντέχεις; Ωραία. Μακριά μου, αντέχεις; Ωραία. Αν δεις πως λυγάς, θα σπάσουμε απλώς τα ρολόγια μας και θα έρθουμε κοντά ξανά. Ως τότε, φύλαξέ με στην καρδιά σου.