Γυναίκα.

Είναι άγρια.

Θυμίζει κάτι από μαγεία κάποιο ξεχασμένο καλοκαίρι στο νησί. Δάσος τριγύρω κι εκείνη να σου ψιθυρίζει παρθένα μυστικά κάτω απ’ τα δέντρα που λατρεύει και να τρέχει ξυπόλητη. Γέλιο δυνατό, σχεδόν πρωτάκουστο και επικίνδυνο. Πονηρό ζώο. Το ποθείς αυτό τ’ αγρίμι, κι άλλο τόσο θες να το αφήσεις ελεύθερο κι όπου σε βγάλει… στον Παράδεισο μια φορά, στην Κόλαση εκατό.

Είναι τρυφερή.

Όσο γαλήνια, άλλο τόσο απρόβλεπτη. Ξεσπάει όπως το κύμα στον βράχο. Η μάνα της και η μάνα όλων της το έμαθε. Δεν γίνεται αλλιώς. Κάτι νανουρίσματα ψιθυρίζει τη νύχτα και την ημέρα πλέκει: ιστορίες για αγάπες και όμορφους ανθρώπους, εγκώμια των φιλάνθρωπων, συμβουλές επί συμβουλών για το “πώς” και το “γιατί” και όλα τα αναπάντητα ερωτήματα. Χαϊδεύει πληγές και γιατρεύει την ψυχή κάθε μέρα, όπως σκουπίζει επιμελώς τη σκόνη από τα έπιπλα –κάθε μέρα. Πανάρχαιο βάλσαμο, από πλευρό φτιαγμένη, μα ολόκληρη όπως κανείς. Πρότυπο.

Ακούραστη.

Χίλια πρόσωπα. Γι’ αυτό ποτέ κανένας άντρας δεν μπόρεσε να τη συλλάβει. Χίλιες ευθύνες: Προς τους άλλους. Πάντα οι άλλοι. Προς τα παιδιά της. Τα παιδιά της πάνω απ’ όλα. Προς τον άντρα που την αγαπά και τη σιχαίνεται. Όχι πάντα. Προς την κοινωνία. “Χεσμένα τα πρέπει, λεφτά να έχω να ζήσω”. Προς τον εαυτό της. “Ποια είμαι εγώ και πού ξεχάστηκα;” Δεσμευμένο σκυλί της υπομονής το περισσότερο… ελεύθερο πνεύμα βαθιά κι αιώνια. Δεν περισσεύει καιρός να γίνει άγαλμα, να τη θαυμάσουν.

Το πρόβλημα και η λύση.

Χαράζεται εκείνο το απερίγραπτο χαμόγελο και τα μάτια που σε κοιτούν και καθρεφτίζεται ο κόσμος. Όλα εξαφανίζονται. Κι όλα είναι θετικά ξανά… ω, να ένας θάνατος –ε και; Η ζωή είναι αυτή κι ας την φώναζαν πάντα με τ’ όνομά της. Μπελάς. Μεγάλος. Σαν ονοματεπώνυμο. Έκλαιγε όποτε την φώναζαν μ’ αυτό το άχαρο αντρικό όνομα. “Θα τους δείξω εγώ!” Και πάλι γινόταν η λύση… και πάλι το χαμόγελο, εκείνο το πείσμα το γοητευτικό… στο νησί, κάτω απ’ τα δέντρα, καλοκαίρι.