Σχεδια-ζω.

Πάντα σχεδίαζα τον φανταστικό αγαπημένο σε tabula rasa, κάθε φορά και διαφορετικό σχέδιο και διαφορετικό λευκό χαρτί. Βολικό.

Ένας ψηλός, με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια ήταν ο πρώτος και ήταν ονειρικός: ένας βρώμικος πρίγκιπας που με πήρε με το σαραβαλάκι του και χαθήκαμε στο δάσος. Αυτό ήταν και το πρώτο μου φιλί και ξύπνησα έχοντας τη γεύση του στα χείλη μου. Από τότε κατήργησα τις λευκές κόλλες και πάντα υπήρχε η δική του μορφή στο σχέδιο.

Δεν άργησε να έρθει ο έρωτας. Κι ήταν η ωμή του όψη, η μονόπλευρη. Κάπου αστόχησε, κάπου ξαστόχησα και δεν θυμάμαι πια. Η κοροϊδία χαράχτηκε κι ας μην ήταν ποτέ στα σχέδια.

Μετά περάσαμε στην πράξη. Το πρώτο αληθινό φιλί. Ένα αληθινό αγόρι, με μακριά μαλλιά είχε πιει πολύ και μου την έπεσε. “Άννα, δες!”, μες στην αφέλεια. Θυμάμαι καθαρά έναν πάγκο, λίγο πάγο, κάτι χάδια, ταχύτητα και γέλια και επίμονα λόγια στο κρεβάτι. Δεν ήθελα πολλά, μα ούτε και το ένα. Τα προσχέδια τσαλακώθηκαν και κατέληξαν στα σκουπίδια… όμορφα σκουπίδια.

Μια μέρα χωρίς φως κι ελπίδα έπειτα, άκουσα μουσικές. Κεραυνοβόλα + όλα τα ρήματα της αγάπης. Άρχισα να σχεδιάζω επίμονα, με επίκεντρο πάντα δύο μάτια: ένα γαλάζιο κι ένα καστανοπράσινο. Ξόδεψα χαρτί, χρόνο, κόπο, ταξίδια, φιλιά και χίλιες και μία νύχτες. Επένδυσα, δεν σπατάλησα. Η αγάπη μου ήρθε νωρίς και η δική του άργησε έναν χρόνο. Κάπου δεν συναντηθήκαμε κι έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς και ανοιχτά σχέδια…κάτι σαν επένδυση και αλληλο-δάνειο ζωής. Στο χαρτί υπάρχουν ξεχασμένα το ποτέ και το πάντα και εκείνη η μουντζούρα η ψηλή, γεροδεμένη, με τα πράσινα μάτια και τα μαύρα μαλλιά.

Είναι φορές, που ξεχνάω πως το κορμί δεν είναι καρδιά και δεν είναι μυαλό. Τα χέρια δεν φτιάχτηκαν για σχέδια, μα για να πλάσουν τον κόσμο, να δαμάσουν τ’ ατίθασα. Όχι για να κατευθύνουν, μα για να παίρνουν την ευθύνη. Τα μάτια δεν είναι για να βλέπουν, είναι για να κοιτάνε πίσω απ’ το πέπλο, να καρφώνουν αστέρια στον ουρανό τις νύχτες και να ονειρεύονται διάπλατα. Τα πόδια δεν θα ‘πρεπε να τρέχουν, μα να κινούνται αργά, να μπλέκονται και να ζεσταίνονται τα πέλματα μέσα σε χέρια τρυφερά. Κι εκείνο που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σου είναι το δώρο της ζωής, δεν αγοράζεται. Εσύ κινείς τα νήματα και δίνεις ανάγκη και ηδονή, μα τα δώρα τα φυλάς και τα φιλάς και τα προσέχεις.

Κοίτα με τώρα: έχω πετάξει από πάνω μου κάθε σχέδιο και ρούχο-ενδοιασμό και περιμένω πρώτα να νιώσω με το κορμί ό,τι η καρδιά και το μυαλό επίμονα σχεδίαζαν για χρόνια, τσαλακώνοντας τα χαρτιά, καμπυλώνοντας τις γραμμές και ομορφαίνοντας την εικόνα μου.