Woodstock

28 Φεβ 2013

| | |
Μη με ρωτάς το λόγο που κάθομαι σιωπηλή. Απέχω 91 εκατοστά από τον εαυτό μου, γι’ αυτό.

Ξέρεις, εκεί που κάθεσαι ναρκωμένος, μουδιασμένος από το παρελθόν και τα πολλά τσιγάρα και τις πολλές θλίψεις που σε έχουν πλακώσει με όλο τους το αλύπητο βάρος, έρχεται ένας μετεωρίτης και πέφτει ακριβώς πάνω σου. Γίνεται η επανάσταση, που ευχόσουν να γίνει όλα σου τα μισόνεκρα χρόνια που βολόδερνες κορμί στους δρόμους της βρώμικα όμορφης πόλης και τα νησιά του ήλιου. Μετεωρίτης πολλών κυβικών και υποσχέσεων για το τέλος που έρχεται και τη νέα, άγνωστη αρχή.

Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι θα σε χτυπήσει μετεωρίτης; Τρέχεις να κρυφτείς, ο ανόητος. Όταν όμως, δεν ξέρεις; Είναι σαν το πείραμα με το βάτραχο: αν ρίξεις έναν βάτραχο σε κατσαρόλα με δροσερό νερό που σταδιακά ζεσταίνεται και βράζει , εκείνος συνηθίζει και σκάει από τη ζέστη προτού το καταλάβει. Αν όμως τον ρίξεις απευθείας σε βραστό νερό, θα πηδήξει…

Ήταν, θυμάμαι, καλοκαίρι του ‘69 έξω από τη Νέα Υόρκη, δεκαπενταύγουστος φωτιά, μέσα-έξω. Κόσμος-χαμός, ροκάδες και χίπηδες, γρασίδια, χόρτα, χρώματα, χρώματα, χρώματα. Και μουσική, από την άγρια, αυτή που δεν καταλάβαινουν οι περισσότεροι, οι οπισθοδρομικοί και οι καθωσπρέπει. Παιδιά με σανδάλια και μακριά μαλλιά και όρεξη για ζωή και παιχνίδια, τα επικίνδυνα και τα ακίνδυνα, όλα. Σε ξεχώρισα από μακριά: ξανθά μαλλιά και παιδικό χαμόγελο, μάτια κόκκινα και πόδια κουρασμένα από τη βαρύτητα της γης και των σχέσεων. “Είναι παρανοϊκή η δικιά μου. Γι’ αυτό το ‘σκασα και την άφησα”, μου είπες. “Να πιούμε ένα;” “Ναι” –δεν κάθησα να σκεφτώ. Η σκέψη σκοτώνει, όχι το χόρτο. “Τι ήρθες να κάνεις εδώ; Για τη μουσική;” “Όχι. Για να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου.” “Μ’ αρέσεις.” “Κι εμένα…” Μετά, θυμάμαι, γίναμε ένα με τα γρασίδια και τ’ αστέρια. Εκεί συγκρούστηκα με τον μετεωρίτη μου.



Από τότε απέχω 91 εκατοστά από τον εαυτό μου. Κατάφερα να με δω από απόσταση, καθαρά, μέσα στις λάμψεις και τα πυροτεχνήματα εκείνο το βράδυ στο Woodstock. Ζω πάνω στο μετεωρίτη, είμαι ο μετεωρίτης. Όπως οι σχιζοφρενείς, έχω δύο εαυτούς… ή έναν, κομματιασμένο στα δύο. Μ’ αρέσει να είμαι δύο και όχι ένα.

Ίσως ο μετεωρίτης προοριζόταν για μένα,ίσως εγώ προοριζόμουν γι’ αυτόν. Δεν το σκέφτομαι… κάθομαι σιωπηλή, ήρεμη μετά τη σύγκρουση, καινούργια, πλήρης. Απέχω ακριβώς 91 εκατοστά από τον παλιό μου εαυτό.



Για σένα.



2 λόγια από περαστικούς:

Ανώνυμος είπε...

το woodstock εγινε το 1968..

MarionV είπε...

http://en.wikipedia.org/wiki/Woodstock