Τι βραδιά κι αυτή!
Βγήκαμε από το σινεμά, εγώ, η παρέα των φίλων μου και κάμποσα ζευγαράκια, σκουπίζοντας τα δακρυά μας όλοι, επειδή η ταινία είχε τραγικό τέλος. Έβρεχε.
Βγήκαμε από το σινεμά, εγώ, η παρέα των φίλων μου και κάμποσα ζευγαράκια, σκουπίζοντας τα δακρυά μας όλοι, επειδή η ταινία είχε τραγικό τέλος. Έβρεχε.
Αφού κανείς δεν προσφέρθηκε να με βάλει κάτω απ' την ομπρέλα του, έβγαλα τη δική μου από την τσάντα και την άνοιξα. Οι φίλες μου προχωρούσαν μπροστά με τη δική τους, περπατώντας βιαστικά, ενώ συζητούσαν για τον πρωταγωνιστή. Η βροχή δυνάμωνε.
Λατρεύω τις βόλτες στη βροχερή Θεσσαλονίκη, αναδύουν μια γλυκιά μελαγχολία. Ωστόσο, το συγκεκριμένο βράδυ δεν είχα κανένα να προστατέψω απ' τις ψιχάλες. Έκανα μάταιες προσπάθειες να ανοίξω το βήμα μου και τελικά βρέθηκα ακουμπησμένη σε μια κολώνα του Ολύμπιον, κάνοντας υπεράνθρωπες αυτή τη φορά, προσπάθειες να ανάψω ένα βρεγμένο τσιγάρο, τη στιγμή που με το ένα χέρι κρατούσα τη τσάντα μου και με το άλλο την ομπρέλα... Άναψε. Επιτέλους, τώρα όλα έμοιαζαν πιο καθαρά μέσα στο κεφάλι μου, αν και τα μάτια μου ήταν ακόμα θολά.
Ζευγαράκι είναι εκείνο, κολλημένο στη βιτρίνα; Κρατιούνται χέρι-χέρι τα φανάρια; Μπα, κάποιο λάθος έχει γίνει! Οι μοναξιές δεν βγαίνουνε σεργιάνι στη βροχη; ...κι εγώ τι κάνω εδώ;
Άρχισα να κλωτσάω τα λασπόνερα, μήπως και ξορκίσω το κακό που με είχε βρει νυχτιάτικα. Επίμονα αυτά, καθρέφτιζαν μιαν άλλη πόλη και λέρωναν τις μπότες μου.
Στην πιάτσα περίμεναν πολλά ακόμη ζευγαράκια που φλυαρούσαν ανυπόμονα. Πρόλαβα να φωνάξω σ' έναν ταξιτζή που πήγε να με προσπεράσει, πού πηγαίνω, ενώ τραβούσα την τελευταία μου τζούρα. Φρέναρε απότομα και με πήρε. Τελικά είναι πιο εύκολο να βρεις ταξί στις 2.30 τη νύχτα, αν είσαι μόνος. Δοκίμασα να φωνάξω μια σβησμένη καληνύχτα στις φίλες μου, μα δεν τα κατάφερα.
Καθώς περνούσανε τα φώτα, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, είδα κι άλλες μπερδεμένες φιγούρες κάτω από υπόστεγα, μέσα σε μπαρ, πίσω από παλτό και γάντια. Μοιράζονταν τη γλυκιά μελαγχολία σε σφηνοπότηρα, γέλια και βλέμματα, δίχως να δίνουν σημασία στη βροχή. Εγώ το μόνο που κατάφερα να μοιραστώ ήταν ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο: "Όλα σε θυμίζουν, παλιά κι αγαπημένα..." Μια Χαρούλα μονάχα βρέθηκε εκείνο το βράδυ να μιλήσει στην ψυχούλα μου. Οι αναμνήσεις έπαψαν από καιρό να μου μιλάνε.
Άρχισα να κλωτσάω τα λασπόνερα, μήπως και ξορκίσω το κακό που με είχε βρει νυχτιάτικα. Επίμονα αυτά, καθρέφτιζαν μιαν άλλη πόλη και λέρωναν τις μπότες μου.
Στην πιάτσα περίμεναν πολλά ακόμη ζευγαράκια που φλυαρούσαν ανυπόμονα. Πρόλαβα να φωνάξω σ' έναν ταξιτζή που πήγε να με προσπεράσει, πού πηγαίνω, ενώ τραβούσα την τελευταία μου τζούρα. Φρέναρε απότομα και με πήρε. Τελικά είναι πιο εύκολο να βρεις ταξί στις 2.30 τη νύχτα, αν είσαι μόνος. Δοκίμασα να φωνάξω μια σβησμένη καληνύχτα στις φίλες μου, μα δεν τα κατάφερα.
Καθώς περνούσανε τα φώτα, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, είδα κι άλλες μπερδεμένες φιγούρες κάτω από υπόστεγα, μέσα σε μπαρ, πίσω από παλτό και γάντια. Μοιράζονταν τη γλυκιά μελαγχολία σε σφηνοπότηρα, γέλια και βλέμματα, δίχως να δίνουν σημασία στη βροχή. Εγώ το μόνο που κατάφερα να μοιραστώ ήταν ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο: "Όλα σε θυμίζουν, παλιά κι αγαπημένα..." Μια Χαρούλα μονάχα βρέθηκε εκείνο το βράδυ να μιλήσει στην ψυχούλα μου. Οι αναμνήσεις έπαψαν από καιρό να μου μιλάνε.
Το μυαλό ή τα μάτια μου θόλωσαν πάλι; Ίσως πάλι να είναι η κούραση από τη βροχή και τον αέρα. Ανάμεσα στα σύννεφα να, και το φεγγάρι ανέτειλε με τη συνοδεία μου πάντα: "...όλα σε θυμίζουν κι οι πιο καλοί μας φίλοι..." . Πολύ χλωμό για να φωτίσει και τους πιο καλούς μας φίλους. Πολύ χλωμό για να φωτίσει επιστροφές!
.jpg)
0 λόγια από περαστικούς:
Δημοσίευση σχολίου