Μέτρησα...

1, 2, 3... μπουμπούκια να ανθίζουν με τραγούδια που ταξιδεύουν στα ερτζιανά και τις γραμμές του τρένου.
Η πρώτη επαφή με την άνοιξη πάντα σε τρομάζει, μπορεί και ν' αρρωστήσεις.
Αντέξαμε τις νύχτες, μα το πρωί πάντα μας πρόδιδε και σε ξεπερνούσα.

1, 2, 3... βοτσαλάκια στην παραλία νησιού που το σμίλεψε ο αέρας, ευκαιρίες που ονειρεύτηκε το καλοκαίρι.
Ποια άμμος διαλύθηκε στον ουρανό, ποιο γλαροπούλι κατέβηκε να ξαποστάσει;
Μαντήλι δε σηκώθηκε κατάλευκο καθώς το πλοίο μούγκριζε αντίο...μόνο μια σκέψη ταράχτηκε.

1, 2, 3... φθινοπωρινά φύλλα κι ένας ήλιος αμείλικτος να δείχνει δόντια ευγενικά.
Στα βιβλία μας δε δίνεται ορισμός "τι είναι έρωτας" κι ούτε προλάβαμε μόνοι μας να δώσουμε.
Τρεις φορές μας αρνηθήκαμε και κανείς δε σκέπασε την ψυχή να μην κρυώσει.

1, 2, 3... χειμωνιάτικες δύσκολες νύχτες που δεν ανταμώνουν με την αυγή ποτέ.
Ονειρεύτηκα πριν λίγες ώρες τα χαμηλά φώτα στη μεγάλη πόλη μαζί σου...
Μα πάντα ξυπνάω νωρίς απ' τις φωνές, τις συμβουλές και την αφύσικη ζέστη του Δεκέμβρη.

1, 2, 3... συναντήσεις και ένας χρόνος που κοντεύει να περάσει χωρίς εμάς.
Δεν θα κολλήσουμε στο 4, αφού οι εποχές δε μας τρομάζουν...
Κάτι μου λέει πως θα φτάσουμε ως εκεί που μας μάθαν να μετράμε!