Έχει μέρες που, ακόμα κι αν δε βρέχει, η καταιγίδα μαίνεται πάνω απ'το κεφάλι σου΄ μέρες σαν κι αυτή...
Έχει μέρες που παλεύω να σταθώ ανάμεσα σε χίλιους και να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου στην παιδεία και τη μάθηση. "Να μπεις παιδι μου, στο πανεπιστήμιο, να μορφωθείς και να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Θα γνωρίσεις παράλληλα και καινούργια άτομα από όλη τη χώρα, που έχουν τα ίδια όνειρα με σένα, θα κάνεις ταξίδια, θα διασκεδάζεις μέχρι πρωίας, θα περάσεις καλά. Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα!" Να σου πω μάνα, τι έχω συναντήσει μπροστά μου μέχρι τώρα; Συμφέροντα να πηγαινοέρχονται από τραπεζάκι σε τραπεζάκι, μαζί με σημειώσεις μαθημάτων, διαφημιστικά φυλλάδια και κατάλευκα χαμόγελα ασορτί με μαρκάτα ρούχα. Ανακοινώσεις κυρίως για πάρτι... Δωρεάν παιδεία μόνο στα χαρτιά και τις υποσχέσεις. Τα εγχειρίδια των μαθημάτων μου και τις κόλλες αναφοράς για να γράψω εξετάσεις τα αγοράζω από την οδό Μελενίκου (μαζί με το καλωσόρισμα, οι καθήγητες σου λένε πως τούτη την οδό θα τη μάθεις σαν την παλάμη του χεριού σου). Την ίδια στιγμή μου λένε πως "λόγω σφάλματος", δεν έχω δικαίωμα να παρακολουθήσω τα μαθήματα που δήλωσα και πως στη δική μου θέση στα έδρανα θα κάτσει κάποιος πιο τυχερός από μένα. De facto... κι ας κατασκήνωσα στη γραμματεία 3 μέρες.
Έξω απ' το πανεπιστήμιο, ο κόσμος είναι ο ίδιος. Όλοι μοιάζουμε με πεταμένα πολύχρωμα flyers. Στους δρόμους παντού καλυμένα συνθήματα. Μέσα στα αστικά λεωφορεία επικρατεί το αδιαχώρητο και η έγκυος γυναίκα παρακαλάει για μια θέση. Τα βλέμματα των επιβατών είναι πάντα κουρασμένα και το λεωφορείο σέρνεται απ' τα προβλήματα του κόσμου και τα έργα του μετρό. Ωστόσο, πρέπει, τι κι αν δεν χωράς να αναπνεύσεις, να χτυπήσεις το εισιτήριό σου. Πίσω στο σπίτι, τα συμφέροντα του γείτονα που χτίζει έναν όροφο ακόμα πάνω απ' το κεφάλι μου υπερισχύουν του δικαιώματος να κοιμηθούν οι γονείς μου μια ώρα παραπάνω -εμένα άσε με, δεν βγάζω μεροκάματο ακόμα. Η "connecting people" τεχνολογία δεν μου επιτρέπει να μιλάω με αυτούς που είναι μακριά, γιατί δεν πληρώ κάποιες προϋποθέσεις... Ανεπαρκής μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, απ' όπου έπρεπε να φύγω υποτίθεται, για να μάθω τη ζωή!
Χτες βράδυ έκανα μάθημα και μελετούσα Ελύτη. Ο άνθρωπος τα έλεγε τόσο απλά και μεις σα χάνοι, διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε το ποίημα. Επειδή μας διδάσκουν διακαώς να κοιτάμε πίσω από τις λέξεις και όχι τις ίδιες τις λέξεις, ίσως. Εκατό άτομα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον έρωτα μέχρι που κάποιος διπλανός μου είπε κάτι πολύ απλό κι αληθινό: "Όταν ερωτευόμαστε, δίνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αυτό είναι το τίμημα της οδυνηρής ευτυχίας". Περπατούσα στην Αριστοτέλους αργότερα και συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πόσο με πληγώνει αυτή η πόλη, εφόσον διάλεξα να ευτυχήσω πολύ πιο μακριά απ' τα μικρά της όρια και άρα στερούμαι τα αυτονόητα... εδώ και χρόνια. Εγώ το διάλεξα να παραμείνω εδώ, κι όμως, αυτή η πόλη βρίσκει καθημερινά τρόπους να με διώχνει.
Τι με κρατάει; Τα θετικά της κι ένα όνειρο. Οι φίλοι μου που επιστρέφουν και πίνουμε καφέ στη γειτονιά που μεγαλώσαμε. Τα γνωστά πρόσωπα που συναντάω στο κέντρο. Τα ευγενικά χαμόγελα στα μαγαζιά. Η θέα απ' την ταράτσα μου. Τα φώτα στα Κάστρα τη νύχτα. Οι ατελείωτες βόλτες στην παραλία το ηλιοβασίλεμα. Η θάλασσα και το μάτι που φεύγει μέχρι την Κατερίνη και τον Όλυμπο, όταν φυσάει βοριάς. Οι σουλάτσες στην αγορά τα Σαββατιάτικα πρωινά. Οι υποτιθέμενοι τρελοί που θα σου μιλήσουν στο δρόμο, σε μια στάση λεωφορείου, σε μια καφετέρια, σε κάποιο κατάστημα, χωρίς να σε ξέρουν. Τα φοιτητικά στέκια που σφύζουν από ζωή. Το όνειρο να επιστρέψω εκεί απ' όπου ξεκίνησα, αναλαμβάνοντας διαφορετικό ρόλο αυτή τη φορά.
Σήμερα, εκεί που περίμενα για μια ακόμη φορά το λεωφορείο στην παλιά μου γειτονιά, μια κυρία κοντούλα και αδύνατη, με γκρίζα μαλλιά και πολυεστιακά γυαλιά Yves Saint Laurent, κουβαλώντας προϊόντα του σήμερα, αναπολούσε τη Θεσσαλονίκη του χθες: "με τα χαμηλά κτίρια και τους ζεστούς ανθρώπους, την ησυχία και τα δέντρα, την παλιά Φιλοσοφική που έθρεφε ανήσυχα πνέυματα". " ...Κοίτα τώρα τις άχαρες πολυκατοικίες, με τις σημαίες να κρέμονται, λες και αυτό δηλώνει τον πατριωτισμό μας! Θυμάμαι όταν ήμουν μαθήτρια...πω πω τι λαχτάρα είχα που θα έπαιρνα μέρος στην παρέλαση στην Παραλία! Από το προηγούμενο βράδυ σιδέρωνα την ποδιά μου με το δαντελένιο γιακαδάκι, γυάλιζα τα παπουτσάκια μου, ταίριαζα την κορδελίτσα, τα γάντια μου τα άσπρα... Και σήμερα βλέπεις τα κοριτσάκια με εκείνες τις κοντές φούστες και τα μαλλιά τα έξαλα να παρελάυνουν... Εγώ τελείωσα τη Γαλλική σχολή. Διδάσκει ακόμα άραγε κανένας από τα παλιά φωτισμένα μυαλά; Ο Κριαράς πόσων ετών να είναι, 103-104; Ο χρόνος εχθρικός στο σώμα του, μα το πνεύμα διατηρείται οξύτατο!" Απόσωσε τις σκέψεις της με μια χαρακτηριστική φράση: "Δανείζομαι τα λόγια του Γεωργουσόπουλου που έγραψε σχετικά με τον Michael Jackson που ήθελε από μαύρος να γίνει λευκός: Ήταν ίσως, ο μοναδικός άνθρωπος που έφτυνε μέσα στην κούνια του. Εγώ λοιπόν, λέω ότι είμαστε ο μοναδικός ίσως, λαός που φτύνει μέσα στην κούνια που γεννήθηκε!"
Έχει μέρες που παλεύω να σταθώ ανάμεσα σε χίλιους και να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου στην παιδεία και τη μάθηση. "Να μπεις παιδι μου, στο πανεπιστήμιο, να μορφωθείς και να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Θα γνωρίσεις παράλληλα και καινούργια άτομα από όλη τη χώρα, που έχουν τα ίδια όνειρα με σένα, θα κάνεις ταξίδια, θα διασκεδάζεις μέχρι πρωίας, θα περάσεις καλά. Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα!" Να σου πω μάνα, τι έχω συναντήσει μπροστά μου μέχρι τώρα; Συμφέροντα να πηγαινοέρχονται από τραπεζάκι σε τραπεζάκι, μαζί με σημειώσεις μαθημάτων, διαφημιστικά φυλλάδια και κατάλευκα χαμόγελα ασορτί με μαρκάτα ρούχα. Ανακοινώσεις κυρίως για πάρτι... Δωρεάν παιδεία μόνο στα χαρτιά και τις υποσχέσεις. Τα εγχειρίδια των μαθημάτων μου και τις κόλλες αναφοράς για να γράψω εξετάσεις τα αγοράζω από την οδό Μελενίκου (μαζί με το καλωσόρισμα, οι καθήγητες σου λένε πως τούτη την οδό θα τη μάθεις σαν την παλάμη του χεριού σου). Την ίδια στιγμή μου λένε πως "λόγω σφάλματος", δεν έχω δικαίωμα να παρακολουθήσω τα μαθήματα που δήλωσα και πως στη δική μου θέση στα έδρανα θα κάτσει κάποιος πιο τυχερός από μένα. De facto... κι ας κατασκήνωσα στη γραμματεία 3 μέρες.
Έξω απ' το πανεπιστήμιο, ο κόσμος είναι ο ίδιος. Όλοι μοιάζουμε με πεταμένα πολύχρωμα flyers. Στους δρόμους παντού καλυμένα συνθήματα. Μέσα στα αστικά λεωφορεία επικρατεί το αδιαχώρητο και η έγκυος γυναίκα παρακαλάει για μια θέση. Τα βλέμματα των επιβατών είναι πάντα κουρασμένα και το λεωφορείο σέρνεται απ' τα προβλήματα του κόσμου και τα έργα του μετρό. Ωστόσο, πρέπει, τι κι αν δεν χωράς να αναπνεύσεις, να χτυπήσεις το εισιτήριό σου. Πίσω στο σπίτι, τα συμφέροντα του γείτονα που χτίζει έναν όροφο ακόμα πάνω απ' το κεφάλι μου υπερισχύουν του δικαιώματος να κοιμηθούν οι γονείς μου μια ώρα παραπάνω -εμένα άσε με, δεν βγάζω μεροκάματο ακόμα. Η "connecting people" τεχνολογία δεν μου επιτρέπει να μιλάω με αυτούς που είναι μακριά, γιατί δεν πληρώ κάποιες προϋποθέσεις... Ανεπαρκής μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, απ' όπου έπρεπε να φύγω υποτίθεται, για να μάθω τη ζωή!
Χτες βράδυ έκανα μάθημα και μελετούσα Ελύτη. Ο άνθρωπος τα έλεγε τόσο απλά και μεις σα χάνοι, διαβάζαμε και ξαναδιαβάζαμε το ποίημα. Επειδή μας διδάσκουν διακαώς να κοιτάμε πίσω από τις λέξεις και όχι τις ίδιες τις λέξεις, ίσως. Εκατό άτομα προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον έρωτα μέχρι που κάποιος διπλανός μου είπε κάτι πολύ απλό κι αληθινό: "Όταν ερωτευόμαστε, δίνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αυτό είναι το τίμημα της οδυνηρής ευτυχίας". Περπατούσα στην Αριστοτέλους αργότερα και συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πόσο με πληγώνει αυτή η πόλη, εφόσον διάλεξα να ευτυχήσω πολύ πιο μακριά απ' τα μικρά της όρια και άρα στερούμαι τα αυτονόητα... εδώ και χρόνια. Εγώ το διάλεξα να παραμείνω εδώ, κι όμως, αυτή η πόλη βρίσκει καθημερινά τρόπους να με διώχνει.
Τι με κρατάει; Τα θετικά της κι ένα όνειρο. Οι φίλοι μου που επιστρέφουν και πίνουμε καφέ στη γειτονιά που μεγαλώσαμε. Τα γνωστά πρόσωπα που συναντάω στο κέντρο. Τα ευγενικά χαμόγελα στα μαγαζιά. Η θέα απ' την ταράτσα μου. Τα φώτα στα Κάστρα τη νύχτα. Οι ατελείωτες βόλτες στην παραλία το ηλιοβασίλεμα. Η θάλασσα και το μάτι που φεύγει μέχρι την Κατερίνη και τον Όλυμπο, όταν φυσάει βοριάς. Οι σουλάτσες στην αγορά τα Σαββατιάτικα πρωινά. Οι υποτιθέμενοι τρελοί που θα σου μιλήσουν στο δρόμο, σε μια στάση λεωφορείου, σε μια καφετέρια, σε κάποιο κατάστημα, χωρίς να σε ξέρουν. Τα φοιτητικά στέκια που σφύζουν από ζωή. Το όνειρο να επιστρέψω εκεί απ' όπου ξεκίνησα, αναλαμβάνοντας διαφορετικό ρόλο αυτή τη φορά.
Σήμερα, εκεί που περίμενα για μια ακόμη φορά το λεωφορείο στην παλιά μου γειτονιά, μια κυρία κοντούλα και αδύνατη, με γκρίζα μαλλιά και πολυεστιακά γυαλιά Yves Saint Laurent, κουβαλώντας προϊόντα του σήμερα, αναπολούσε τη Θεσσαλονίκη του χθες: "με τα χαμηλά κτίρια και τους ζεστούς ανθρώπους, την ησυχία και τα δέντρα, την παλιά Φιλοσοφική που έθρεφε ανήσυχα πνέυματα". " ...Κοίτα τώρα τις άχαρες πολυκατοικίες, με τις σημαίες να κρέμονται, λες και αυτό δηλώνει τον πατριωτισμό μας! Θυμάμαι όταν ήμουν μαθήτρια...πω πω τι λαχτάρα είχα που θα έπαιρνα μέρος στην παρέλαση στην Παραλία! Από το προηγούμενο βράδυ σιδέρωνα την ποδιά μου με το δαντελένιο γιακαδάκι, γυάλιζα τα παπουτσάκια μου, ταίριαζα την κορδελίτσα, τα γάντια μου τα άσπρα... Και σήμερα βλέπεις τα κοριτσάκια με εκείνες τις κοντές φούστες και τα μαλλιά τα έξαλα να παρελάυνουν... Εγώ τελείωσα τη Γαλλική σχολή. Διδάσκει ακόμα άραγε κανένας από τα παλιά φωτισμένα μυαλά; Ο Κριαράς πόσων ετών να είναι, 103-104; Ο χρόνος εχθρικός στο σώμα του, μα το πνεύμα διατηρείται οξύτατο!" Απόσωσε τις σκέψεις της με μια χαρακτηριστική φράση: "Δανείζομαι τα λόγια του Γεωργουσόπουλου που έγραψε σχετικά με τον Michael Jackson που ήθελε από μαύρος να γίνει λευκός: Ήταν ίσως, ο μοναδικός άνθρωπος που έφτυνε μέσα στην κούνια του. Εγώ λοιπόν, λέω ότι είμαστε ο μοναδικός ίσως, λαός που φτύνει μέσα στην κούνια που γεννήθηκε!"
.jpg)
0 λόγια από περαστικούς:
Δημοσίευση σχολίου