Στο δρόμο, έξω, τα δικά μου

Κλέφτρα; ...μάλλον ζηλιάρα.

Κλέβω βλέμματα, μυρωδιές, στιγμές και ταυτόχρονα έχω την ικανοποιήση ενός 4χρονου που μόλις έκανε τη σκανταλιά και δεν το ανακάλυψαν ακόμα οι γονείς του. Κλέβω ό,τι δεν μπορεί να γίνει δικό μου με άλλο τρόπο. Επειδή ζηλεύω. Επειδή θυμώνω που οι άλλοι έχουν κι εγώ όχι. Επειδή πεισμώνω μέσα στην άγνοιά μου και αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτός ο άλλος μπορει να λέει ότι κοπιάζει εξίσου σκληρά με μένα για τα υπάρχοντά του.

Σήμερα πήρα τους δρόμους. Οι χώροι του σπιτιού μού προσέφεραν εμπειρίες που έχουν τυπωθεί στο DNA μου κι έτσι απλά ξεχύθηκα έξω σαν αλητάκι, για να περιπλανηθώ, να πλανέψω και κλέψω. Δεν χρειάστηκε καν να ζητιανέψω ή να βρωμίσω την εικόνα μου για να προκαλέσω τον οίκτο. Απλόχερα μου δόθηκε ό,τι απαίτησα. Ίσως η αλαζονεία μου να τα κατάφερε, που κρύφτηκε καλά κάτω από την αθωότητά μου -δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει.

Βλέμματα. Αντρών. Τα παιδιά με προσπέρασαν ως κάτι αδιάφορο. Οι γυναίκες έψαξαν για τα μάτια μου, αλλά κοιτούσα ή πολύ ψηλά ή πολύ χαμηλά. Η νέα μάνα μες στο λεωφορείο, που κοίταζε προστατευτικά το μικρό στην αγκαλιά της και εμένα που είχα καρφώσει τη ματιά μου πάνω τους... αυτό το βλέμμα διάλεξα και κράτησα.

Μυρωδιές. Φρεσκοκομμένος καφές απ'το παραδοσιακό καφεκοπτείο στη Λαμπράκη. Παγωτό που λιώνει και ξαναπαγώνει στα ψυγεία λόγω οικονομικής κρίσης. Ανθισμένα δέντρα που ορίζουν γειτονιές. Καλαμπόκι στα κάρβουνα που σηματοδοτεί το καλοκαίρι. Γλιτζιασμένα φύλλα πίσω από τον πέτρινο παιδικό σταθμό που μοιάζει με φυλακή. Γιατί να μείνει δυνατή η τελευταία μυρωδιά στα παπούτσια και την ψυχή μου;

Στιγμές. Οι αλλεπάλληλες σκέψεις για οικονομία μπροστά σε κάθε βιτρίνα. Το γέλιο των 70χρονων φιλενάδων. Το πιτσιρίκι να φωνάζει τον μπαμπά του να περιμένει τη μαμά που έμεινε να χαζεύει το προηγούμενο μαγαζί. Το αγόρι που απέστρεψε τα μάτια του απ'τα δικά μου δύο φορές, ωστόσο μου έδωσε στα γρήγορα το εισιτήριό του καθώς κατέβαινε από το αστικό κι εγώ ανέβαινα. Φύλαξα τη γενναιοδωρία του, μέχρι που την πέταξα -με μια δεύτερη σκέψη βέβαια- στα σκουπίδια... Άλλα έχω στο μυαλό μου τώρα.

Μεγάλη συγκομιδή και σήμερα, μεγάλη σε αξία για ένα παράσιτο που δεν έχει δική του ζωή. Έκλεψα όσα μου έλειπαν. Μα δε γέμισα. Γιατί πάντα περιμένω. Περιμένω ότι θα ζήσω όσα δε βρήκα στην αγκαλιά μου με δικό μου κόπο, δάκρυα, αίμα και ιδρώτα -το μωρό, το ασυμβίβαστο, το αγόρι μου.

Για το Θωμά, που ήθελε να γράψω.