That's the living...

"Μεγαλώσαμε..." Και τι να λέει; Από τα 16 μου, από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω πραγματικά τι γίνεται γύρω μου, κάποια πράγματα παραμένουν ίδια:

Οι λάθος επιλογές σε πρόσωπα, λόγια, καταστάσεις στις οποίες μπλέκομαι, χρονικές στιγμές που διαλέγω να κάνω πράγματα.

Η καινούρια αρχή μετά από καθετί παλιό, φθαρμένο, ξεπερασμένο, αρρωστημένο.

Τα αναρχικά και άτσαλα ξεσπάσματα.

Τα όνειρα, μικρά και μεγάλα, που τελικά πραγματοποιούνται.

Οι στόχοι που δεν βάζω ποτέ σκόπιμα... απλά προκύπτουν!

Οι φίλοι που μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε μαζί.

Τα αγαπημένα πρόσωπα, που έρχονται και φεύγουν, αλλά πάντα σε κάτι βοηθούν και μένουν για πάντα στο πλάι σου, αν το διαλέξεις.

Το σπίτι.

Τα φαγητά της μαμάς.

Η συμβουλή του μπαμπά.

Η σοφία των μεγαλυτέρων που συνεχίζουν να φέρονται σαν παιδιά.

Οι εξομολογήσεις.

Τα καλοκαίρια.

Ο ενθουσιασμός και ο φόβος απέναντι στο καινούριο.

Ο πόνος.

Οι αλλαγές.

Η τύχη.

Ο έρωτας.

Η πεποίθηση πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.

Η αλήθεια ότι τα λεφτά δύσκολα βγαίνουν, εύκολα τρώγονται και σε καθορίζουν.

Οι πανταχού παρούσες ατέλειες.

Οι μικρές και οι μεγάλες αμαρτίες.

Η συγγνώμη.

Ο πόλεμος -σώμα με σώμα, ψυχολογικός, εσωτερικός, με όπλα μαζικής καταστροφής, για το συμφέρον.

...αλλά και:

Οι ατάκες.

Οι κοπάνες.

Τα μυστικά (...που δεν είναι και τόσο μυστικά!)

Τα στέκια και οι λατρεμένοι καφέδες.

Το ποτό για να ξεχάσεις ή για να θυμηθείς...

Οι χειμερινές λιακάδες και οι καλοκαιρινές καταιγίδες.

Τα τραγούδια που γράφτηκαν για μας.

Τα μαθήματα -ζωής/σχολικά/σχολής/οδήγησης/αγγλικών και πάει λέγοντας...

Το πρωινό ξύπνημα.

Οι φωνές -της μάνας, της κολλητής/του κολλητού, της σπαστικής γειτόνισσας, της καθηγήτριας, του εργάτη, των μωρών, του παλιατζή, της γκόμενας/του γκόμενου, του Έλληνα οδηγού, των πουλιών, της τηλεόρασης.

Οι ταξιτζήδες που σου πιάνουν κουβέντα.

Οι αλλοδαποί οικοδόμοι που σφυρίζουν σε όποια περνάει σε ακτίνα μισού χιλιομέτρου.

Το ελληνικό Πάσχα στο χωριό με τα αρνιά/κατσίκια/κοκορέτσια/κοντοσούβλια/αυγά/τσουρέκια... (όλα σε πληθυντικό αριθμο)

Η Μενεγάκη και όλες οι άλλες.

Το παραλήρημα για το Σάκη.

Οι ψαγμένες ταινίες, τα Όσκαρ και τα ποπκόρν.

Τα βιβλία με νόημα και τα βιβλία χωρίς νόημα.

Τα "Φιλαράκια".

Η Βουγιουκλάκη και ο ελληνικός κινηματογράφος.

Οι βόλτες στην παραλία.

Το φλερτ στα πιο απίθανα μέρη.

Το άγχος πριν από... .

Η πρώτη φορά που... .

Η αλλαγή λοιπόν, επέρχεται αν της ανοίξουμε την πόρτα. Και μεγαλώνοντας, αρχίζουμε -δυστυχώς ή ευτυχώς- τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς, οπότε θα ανοίξουμε και πόρτες και παράθυρα! Αρκεί να αφήνουμε πάντα μια χαραμάδα... Γιατί, το ότι μεγαλώνουμε δεν πρέπει να σημαίνει κι ότι ξεχνάμε αυτά που έγιναν.

"Πολλές φορές πρέπει να αφήνεις τη ζωή να κυλάει κι εσύ απλά να ακολουθείς".

Μαμά, μπαμπά, σας αγαπώ.

Για τη Δήμητρα.