Χωρίς σκοπό

'Ολες οι θλιμμένες Μαριάννες τρέχουν απόψε στην αγκαλιά μου

κι είναι το τραγούδι που τις συνοδεύει σαν θρήνος  μελαγχολικός.

Είναι η αγάπη που παντα μας αποφεύγει

ο φίλος ο πιο μακρινός, που σπάνια βλέπουμε τη μορφή του.

Δεν έχει χρώμα πια η φωνή-

στέρεψαν τα δάκρυα στην πηγή τους.

Χλωμιάζει και το ηλιοβασίλεμα

σαν τα άστρα κάνουν ην εμφάνισή τους.

Στο εβένινο στερέωμα καρφώνει το φεγγάρι τα αστεράκια,

όπως τα συναιθήματα τρυπώνουν και φωλιάζουν στην καρδιά.

Μάτωσε κι απόψε αυτό που νόμιζα δικό μου.

Δεν θα ζωγραφίσω τα όνειρά μου ποτέ πια.

Πώς θ' αντέξω τις χαρές των άλλων,

ποια ζήλια πρώτα να φορέσω;

Γέρασαν και τα θέλω μου

κι αναπολώ τις αναμνήσεις μου σαν το πιο τρυφερό χάδι.

Κρύο, μιζέρια, περιφρόνηση από τόσο νωρίς;

Πώς αλλάζουν οι καιροί και φανερώνεται  η λιακάδα...

Οι ελπίδες μου κηδεύονται χωρίς φίλους και άγνωστους-γνωστούς.

Έχουν πια πάρει το δικό τους δρόμο,

αυτόν το δίχως γυρισμό. Τέλος πράξης για ακόμα ένα βράδυ.

Οι ηθοποιοί μασκαρεύτηκαν πάλι

το πιο εξαίσιο χαμόγελό τους-

φαίνεται τους εκπαίδευσα σωστά!

Κι αυτή η αέναη κίνηση προς τα πίσω

δε λέει να λυτρωθεί και να μ' αφήσει

να κάνω βήματα αργά και σταθερά προς τα μπροστά.

Είναι μια νύχτα που οι έρωτες θυμούνται

πως δεν πρόκειται να με χειροκροτήσουν ποτέ ξανά.

Και τι λοιπόν; Μήπως και είμαι καταδικασμένη;

Όχι. Απλά δεν αναγνωρίζω πια αυτό το προσωπάκι στον καθρέφτη.

Νύχτωσε βαθιά, τα φώτα όλα χαθήκαν,

οι ηθοποιοί ακόμα στη σειρά, εξακολουθούν ωστόσο, να λείπουν οι πρωταγωνίστριες.

Πάει, χάθηκα κι εγώ ανάμεσα στους στίχους,

σ' αυτό το παρεξηγημένο και άνευ παρασκηνίων ποιηματάκι..!