Σπασμένες Αρτιότητες

Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να ισορροπεί πάνω σε σπασμένες αρτιότητες και τα καταφέρνω μια χαρά τελικά, ως κάλα εκπαιδευμένος τσαρλατάνος-είναι άξιο απορίας το πώς, εφόσον δεν εκπαιδεύτηκα ποτέ.

Με την ακλόνιτη πίστη των αναστενάρηδων μόνιμα περπατώ σκυφτή σε τεντωμένο σκοινί. Πάνω του απλωμένα σαν τα ασπρόρουχα της γιαγιάς μου στην ταράτσα, να ανεμίζουν τα ονειράκια μου... Κάθε φορά, λίγο πριν προλάβω να τα μαζέψω στο καλάθι μου, μου τά 'χει σκορπίσει ο αέρας.

Άλλοτε πάλι, προσπαθώ μάταια να κάνω πετάλι σε κάτι στενά δύσβατα δρομάκια-άγνωστο κι αυτή τη φορά το πώς τα καταφέρνω, αφού διαβάζω πάντα προσεκτικά τα σήματα. Ολόγυρά μου σχέσεις οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, σχέσεις εξάρτησης να πετάγονται σαν κοτρώνες μπροστά μου και δίχως να μπορώ να τις αποφύγω, μπουρδουκλώνομαι και πέφτω κατάχαμα! Τι κι αν ξέρω να κάνω ποδήλατο χρόνια...

Κι ύστερα είναι εκείνα τα σπασμένα καθρεφτάκια... Ποιος είναι ο γρουσούζης: αυτός που τα έκανε λαμπόγυαλο ή εκείνος που, όταν έσπασαν, ήταν μπροστά και γέλασε; Εγώ ανήκω σε τρίτη κατηγορία: σ' όσους πατάνε ξυπόλητοι πάνω στα γυαλιά (ανέκαθεν μ' άρεζε να ξεχωρίζω)! Ξέχασα ωστόσο, να αναφέρω ότι το πρόσωπο στον καθρέφτη ήταν κάποτε δικό μου.