Δολοφονίες

Αυτή την εβδομάδα σκότωσα και σκοτώθηκα. Έκλεινα τα μάτια και τραβούσα τη σκανδάλη απερίσκεπτα κι έπεφταν τα θύματά μου ένα-ένα μπρος στα πόδια μου. Σκότωσα όσες αράχνες παραβίασαν την εξώπορτά μου. Λένε ότι φέρνουν τύχη. Εγώ, παρόλ' αυτά, βάλθηκα να εξαφανίσω το είδος από προσώπου γης. Σκότωσα επιθυμίες. Συγκράτησα τα ορμέμφυτά μου... Χάθηκε η ορμή και έμειναν "φυτά" σκέτα τα συναισθήματά μου! Σκότωσα αναμνήσεις. Πυροβόλησα παγκάκια σε πάρκα, στενοσόκακα, στασεις λεωφορείων, φανάρια, καρέκλες σε καφετέριες, σπασμένες πλάκες στην παραλία, μαξιλάρια και σεντόνια, φίλους και γνωστούς με τους οποίους έκανες παρέα. Παγωμένη η κάννη στον κρόταφο, αλήθεια. Σκότωσα ελπίδες. Με συζητήσεις και επαναλαμβανόμενες αναλύσεις ωρών, με συγκρίσεις και βαθιά συνειδητοποίηση μακροπρόθεσμων δισεπίλυτων προβλημάτων περί καρδιάς και αθανασίας της ψυχής (αυτό για μια στιγμή ακούστηκε δύσκολο, αλλά δεν κώλυσα πουθενά η αδίστακτη).

 

Έβαλα τελικά το πιστόλι στην καρδιά, μήπως και καταφέρω να την κάνω να σταματήσει να μετράει τόσο επίμονα όλα μου τα πάθη. Τίποτα ουσιαστικό δεν κατάφερα. Τον εαυτό μου σκότωσα, μόνο με την κίνηση να τραβήξω το όπλο.

 

Τικ-τακ.

Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει.

Η ελπίδα της ίσως. Τελευταία.