Ζητούνται όνειρα...

Εδώ και καιρό θέλω να γράψω κάτι...για όλα αυτά που με πονάνε, που με διώχνουν, που με κάνουν να χαμογελάω σε μια συννεφιασμένη μέρα.Κι όμως,η φωνή μου στερεύει όποτε πάω να δημιουργήσω κάτι απ'το τίποτα. Ίσως γιατί λείπει μια βάση.

Έχω καιρό να κάνω καινούρια όνειρα,μπορεί τούτο να φταίει,τούτη η βάση να λείπει. Σαν πολύχρωμες πεταλούδες ξεγλιστρούν απ'τα χέρια μου τα όνειρα. Ούτε καν αυτά δέχονται τη συντροφιά μου. Πού πήγαν ολοί εκείνοι που κάποτε με ανέχονταν; Οι ασπρόμαυροι φίλοι μου ανακάλυψαν ξαφνικά τα χρώματα της αγάπης, κάτι σαφώς πιο ενδιαφέρον από εμένα την ίδια, και έτρεξαν να τα προλάβουν πριν ξεθωριάσουν...  Εγώ ξεθώριασα όμως, σαν παλιοκαιρισμένη πολυθρόνα και ποιος θέλει να επιστρέψει στο άσπρο-μαύρο;

Επέτρεψα φαίνεται, σε πολλούς να ξαποστάσουν πάνω μου.Αυτοί κατάφεραν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Εμένα ποιος θα με σηκώσει από εκεί που έχω πέσει; Δε χρειάζομαι βοήθεια. Απλά δείξτε μου πού θα βρω μερικά όνειρα και στη στιγμή θα ορθώσω το ανάστημά μου μπροστα στη ζωή ξανά.

Λένε ότι αν αγγίξεις τα φτερά μιας πεταλούδας, εκείνη θα πεθάνει μετά από λίγο. Πολλοί άγγιξαν τα δικά μου όνειρα και η ψυχή μου έχει γεμίσει πτώματα και σαπισμένα φτερά. Ακόμα ψάχνω αυτόν που θα τα απομακρύνει...αυτόν που θα γίνει το δικό μου όνειρο.

Υ.Γ.: Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!