Άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας και βγαίνουν απ' αυτήν καθημερινά. Ποιος όμως, αξίζει πραγματικά; Ποιος αξίζει την προσοχή και την αγάπη μας,ποιος αξίζει να είναι φίλος, να έχει μερίδιο στην ευτυχία μας; Για ποιον αξίζει να πονέσουμε, να δακρύσουμε, να φτάσουμε στην τρέλα, να τα χάσουμε ή να τ' απαρνηθούμε όλα;
Όλοι κάνουμε λάθη. Πολλές φορές δεν κρίνουμε σωστά, παίρνουμε λάθος αποφάσεις και αυτοί που έπρεπε να είναι δίπλα μας, τους έχουμε διώξει προ πολλού. Γιατί η αγάπη πονάει. Γιατί είμαστε πολύ εγωιστές για να παραδεχτούμε ότι νιώθουμε ένα κενό βαθιά στην ψυχή. Γιατί η καθημερινότητα καταδικάζει τον αυθορμητισμό και πληγώνει καθετί που διψάει ν' αντέξει παραπάνω από μια στιγμή... Αμέτρητα ζευγάρια μάτια, χλωμά και κουρασμένα πρόσωπα, θολές παραστάσεις είναι τα μόνα που προλαβαίνει κανείς να δει τριγύρω. Οι ανέμελες μέρες μάς άφησαν χρόνους, καθώς εμείς οι ίδιοι τιμωρήσαμε την ξενοιασιά και μάθαμε να λατρεύουμε το εφήμερο, το μέτριο.
Έξω ακόμα βρέχει και η σκέψη μου παραπεταμένη μες στα λασπόνερα των δρόμων, αφήνω περαστικούς και αυτοκίνητα να την τσαλαπατάνε. Ένας ήλιος η θύμηση σου που δύει σιγά σιγά. Τραγικό λάθος που σε άφησα να φύγεις; Πέρασαν 2 μήνες που έχω να σε δω, να σ' ακούσω, να σ' αγγίξω. Δική μου επιλογή, ωστόσο εσύ με ώθησες εκεί. Από τότε προσπαθώ να πιαστώ από οποιονδήποτε που, χωρίς ανταλλάγματα, θα με βγάλει απ' τα λασπόνερα. Αλλα κι εγώ τίποτα δεν θα προσφέρω δίχως πρώτα να το ζητήσει, αρκετά ξόδεψα ανιδιοτελώς σ' εσένα! ...Φαίνεται, έχω ξεχάσει ν' αγαπάω. Κι εσύ με ξέχασες τελείως.
Άξιζες τελικά;
0 λόγια από περαστικούς:
Δημοσίευση σχολίου