Επιρροή από Σεφέρη

Θα σου πω έναν ερωτικό λόγο
καθώς η Άνοιξη εισβάλλει από παντού
κι έχει το ακαταλόγιστο...

Πώς να δεχτώ τον χωρισμό
όταν όλα γύρω γνέφουν να συμφωνούν:
και η φωτιά με το νερό το δειλινό
σ' ένα νησί ξωκλήσι απόμερο,
και το μυστικό με τον άνεμο
σκορπά την ευωδιά της πασχαλιάς
στον κήπο με τα ρόδα,
και τα παιδιά με τα παιχνίδια
-κυνηγητό, κρυφτό, σχοινάκι
στα πάρκα της αποκαμωμένης πόλης που ξαναγεννιέται.

Τόσα χρώματα τριγύρω πώς χορεύουν
κι εγώ ψάχνω να ξεχωρίσω τα μάτια σου ακόμα
-ήταν ωραία τα μάτια σου
μα δεν ήξερες πού να κοιτάξεις.
Οι ώρες σου μετρούσαν το αλκοόλ και τα τσιγάρα
χωρίς ένα ίχνος ηδονής ασφάλειας.
Αχ οι δικές μου ώρες
ανασφαλώς περνούσαν την αυγή γεμάτες
απ' τα μάτια και το πρόσωπό σου
το καθαρό με τις προσεγμένες γραμμές
στα φρύδια και στα χείλη
με το άγγιγμα το δειλό στο σώμα και τα χέρια
τα άπειρα ως το ξημέρωμα,
τα έμπειρα μετά το μεσημέρι που ξυπνούνε.
Ο πόνος της δίκοπης νύχτας πώς να τελειώσει:
από τη μια το παρελθόν γλυκά να βασανίζει
από την άλλη τα όνειρα.
Μέθη και ζάλη μου στη φαντασίωση
που κυνηγά επτά ζωές τελειωμένες (ίσως και όχι ολότελα)
κι άλλη μια, οχτώ
αυτή με το μαζί.

...αλλά γιατί να καταλάβεις;
Καμιά στροφή δεν έχει τόσο σκοτάδι
όσο εκείνη ανάμεσα στη ζωή σου και το τέλος μου.
Σπρώχνεις και τραβάς κάτω από τη γη μου το χαλί
κι όλο πέφτω, πέφτω, γκρεμός κάθε μέρα πιο βαθιά
Η ελπίδα που κρατιέται από εκείνες τις επτά ζωές που λέγαμε,
ίσως σου ξεφεύγει -και πού πάει, απορώ-
μα για μένα είναι βάλσαμο πικρό κι αστείο
Θα γυρνώ και πάντα θα γυρνώ
γιατί είμαι εγώ και ο έρωτας
πάντα γυρνά στο έγκλημα του τόπου και του χρόνου.