Άνοιξ-ε/η

Μπήκε η άνοιξη, για τα καλά πλέον, κι έχω πανσέδες, κυκλάμινα και τουλίπες στην αυλή μου. Στην αγκαλιά μου τι έχω; Τίποτα... 3 εισιτήρια, 2 χαρτιά και μερικά κρατημένα αρχεία να μου θυμίζουν. Οι αναμνήσεις ενός χρόνου, αντί να ξεθωριάζουν -τι περίεργο!- παρατάσσονται ολοζώντανες μπροστά μου. Κι όταν έρχεται η άνοιξη, δύσκολα, πολύ δύσκολα να ξεφύγεις από μυρωδιές και ερωτευμένες εικόνες... Πώς το χειμώνα τα βουνά αντέχουν στον δυνατό αέρα, πώς το καλοκαίρι τα βράχια στέκουν ακλόνητα πλάι στα κύματα, έτσι κι εγώ αντιστέκομαι στο κίνημα των ερωτευμένων και δεν πρόκειται να παραδεχτώ τις αδυναμίες μου!

Άμυνά μου το ψέμα, όπως τα ψεύτικα λουλούδια, που μπορεί να μην μοσχοβολούν σαν τα αληθινά, ωστόσο φέρνουν το χαμόγελο στα χείλη αυτού που τα δέχεται. Δύο ψέματα ισούνται με μία αλήθεια; Σ' αυτό ποντάρω. Κι αρκεί να σε νιώθω να χαμογελάς, άσχετα αν επιθυμώ να βρεθώ δίπλα σου στο κρεβάτι και να σου μιλάω ώρες ατελειώτες για το πώς θα είναι το καλοκαίρι μας. Σειρά μου να υψώσω τοιχάκια και υπόστεγα γύρω από την μπαλωμένη μου καρδιά -γιατί μέχρι και τα βράχια τα διαβρώνει το νερό, μέχρι και τα βουνά τα χαρακώνει ο αέρας.

"Τι θα 'θελες;" Τι θα 'θελα ειλικρινά; Να ζήσω αυτά που βλέπω μπροστά μου, όνειρα και καθημερινότητα άλλων και για μια φορά να συμμετέχω σε ό,τι μοιάζει αυτονόητο για να βγάλεις μια εποχή, για να τα καταφέρεις μες στο χρόνο. Να έχω μια αγκαλιά αντί για τείχη γύρω μου, ένα φιλί αντί για αυτή την συνεχή πίκρα στο στόμα απ' τα τσιγάρα, το δικό σου χάδι στα μαλλιά αντί για το δικό μου χέρι. Αυτά και 1 θυσία. Τη δικαιούμαι, τη ζητάω εδώ και μήνες, εδώ και χρόνια... Είναι από αυτά τα σίγουρα πράγματα στη ζωή, όπως τα χελιδόνια που έρχονται Μάρτη και φεύγουν τον Οκτώβρη. Βλέπεις, η μοναξιά είναι de facto το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα αν είσαι μόνος, γίνεσαι ο περίγελος ή ο αδιάφορος. Τα παράπονα για μένα όμως, είναι παντώς καιρού και το μόνο βέβαιο είναι η μοναξιά, που τα βράδια (και των 4 εποχών) διογκώνεται και βαραίνει και δε φεύγει και παγιώνεται.

Ένα συνεχές φθινόπωρο, μια όλο και πιο φθίνουσα πορεία, με ελάχιστα οφέλη -τι ζητάω κι εγώ εν μέσω κρίσης και περικοπών... Φαντάσου με σαν ένα γυμνό σχεδόν, δέντρο που του πέφτουν τα φύλλα το ένα μετά το άλλο, που όσο κι αν προσπαθεί να αναστηθεί, το Πάσχα δεν φτάνει ποτέ και οι πασχαλιές το κοροϊδεύουν. Κάθε άνοιξη. Εδώ και 3-4 χρόνια. Κανένας δεν μου ανοίγει.