Γίναμε κορνίζα. Περάσαμε στην ιστορία. Αρκεί που γελάω και είμαι ευτυχισμένη εκεί δίπλα σου και έτσι με κοιτάζω όποτε μου κάνει κέφι. Τώρα... μη ρωτάς...δε ρωτάς. Κι ας έμεινε τ' απωθημένο να λεκιάζει μέσα μου, εγώ έφτασα σ' αυτό που βρίσκεται πίσω από κάθε γράμμα της λέξης "ευτυχία". Ανάμεσα σε δισεκατομμύρια κόσμο, ένα βράδυ, έτυχε να γνωριστούμε και από τότε άλλαξα, άλλαξες, αλλάξαμε. Βρήκα το κομμάτι του παζλ που έλειπε. Πίστεψα στις δυνατότητες που μέχρι τότε δεν ήξερα πως είχα. Έδωσα απαντήσεις στο αλλόκοτο του χαρακτήρα μου. Ανακάλυψα ότι με γέμιζε μόνο ένα χαμόγελο κι όλος ο κόσμος ήτανε μάτια!..δυο μάτια διαφορετικά, σπάνια, όσο σπάνιο ήταν αυτό που γκρέμισε την απόσταση μεταξύ μας.
Σαν ένας μαγνήτης που έλκεται πάντα απ' το βορρά θα είσαι...σαν μία αποπροσανατολισμένη πυξίδα που δείχνει πάντα το νότο είμαι. Μα είναι πιο ζεστά στο νότο, εκεί υπάρχει το μαζί! Όλοι μου λένε πως είναι βλακεία να νιώθω έτσι για κάποιον που είναι μακριά, που τον έχω "ζήσει" από το τηλέφωνο, που δεν ήρθε ποτέ εκείνος να με βρει και να με ζήσει. Για μένα όμως, είναι από τα πιο σωστά πράματα που ένιωσα ποτέ και λέω "κρίμα" που οι άλλοι ίσως να μην γνωρίσουν ποτέ το άλλο τους μισό!
"Φύγε, άσε με, δε σε θέλω, μου τρυπάς την καρδιά, νιώθω και όποιος νιώθει πληγώνεται". Τόσο απλός και τόσο σύνθετος και περίεργος ταυτόχρονα. μια πρόκληση. Ξέρω όσα νομίζεις ότι δεν εμαθα ποτέ. Πώς; Διαβάζω τα μάτια σου, τα χέρια σου, τη φωνή σου, τη στάση του κορμιού σου, την ανάσα σου. Σε ξέρω. Σα να σε ξέρω χρόνια, σαν να ήμασταν ένα και μας χωρίσανε μικρά. Σε έμαθα. Στις 4-5 φορές που είχαμε επαφή. Αυτό που ωστόσο, δεν θα μάθω ποτέ είναι ποιος πονάει περισσότερο: αυτός που φεύγει ή εκείνος που μένει πίσω;
Είναι εύκολο και τρομερό ταυτόχρονα να σβήνεις το φως της ζωής σου επειδή σου το επιβάλουν: ο εαυτός σου, τα χιλιόμετρα, ο συμβιβασμός ο ίδιος. Τόσο αληθινός μαζί μου και πώς να δεχτώ ότι λες ψέματα στον εαυτό σου. Μου υπενθυμίζεις συνέχεια να σ' ακολουθώ, να κάνω πίσω και ν' απομακρύνομαι "για το καλό μου". Για το κακό μου, άφηνα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι πίσω μου κάθε φορά που έφευγα. Παραμένω μισή και γι' αυτό σε μισώ!
Πώς άφησες άραγε τον εαυτό σου να γελάει στη φωτογραφία; Συγκρατημένος πάντα σε ό,τι κάνεις γιατί θέλεις τα πάντα να γίνονται με το δικό σου τρόπο... Βρήκα τον Mr. Perfect! Είσαι εσύ, που θέλεις να τα κάνεις όλα τέλεια, να είναι τα πάντα τέλεια, χωρίς ψεγάδι και από το άγχος και τη δειλία σου, χάνεις την ουσία. Είναι σπαστικό, αφού απορρίπτεις καθετί μέτριο κι αν δεν μπορείς να έχεις το απόλυτο, προτιμάς το τίποτα. ...και κάπως έτσι χάσαμε το μέλλον μας μαζί.
Μα σ' αγαπάω κι αυτό σβήνει το ανέφικτο. Σε νοιάζομαι κι αυτό δεν αλλάζει. Σε έχω κάνει σκιά μου κι αυτό είναι άρρωστο. Ποιος όμως, δεν αγάπησε τον πυρετό για τις παραισθήσεις που δίνει; Ποιος δεν λάτρεψε τα δάκρυα για τη λύτρωση που προσφέρουν... Ποιανού η ψυχή δε γλύκανε με τα λόγια; ..."μωρό μου, μπουμπούκι μου, γλύκα μου"...
Καθρέφτης. Επιφάνεια. Τραγούδι. Χαμόγελο. Όλα με την κτητική αντωνυμία "μου"...κι ας μην ήσουνα ποτέ δικός μου. Τόσες αντιθέσεις πού τις κρύψαμε και μας εκδικήθηκαν;
Σε κουτιά! Σε κουτιά να φυλάξουμε όλα όσα δεν δώσαμε ο ένας στον άλλον κι έγιναν απωθημένα. Ξέρεις, εγώ θα θάψω το δικό μου, σαν θησαυρό, και θα περιμένω πάλι εσένα να το βρεις.
Ανόητη. Παραμερίζω τη λογική που βρυχάται πως, όταν ο ένας απ' τους δυο κάνει πίσω, τότε αυτό λέγεται μονόπλευρος έρωτας ή τουλάχιστον "όχι αρκετό". Κι εγώ ακόμα πιστεύω πως θα καταφέρω να σου γιάνω τις πληγές και θα μου ανοίξεις διάπλατα τις πόρτες και θα με κλείσεις στην αγκαλιά σου και θα περνάνε οι μέρες έτσι κι ο χρόνος δεν θα έχει νόημα ούτε ο εγωισμός ούτε οι αμφιβολίες και θα μ' αγαπάς στην πράξη και...
Κι ύστερα τι; "Να που έρχεσαι στα λόγια μου!" Κι ύστερα θα έχουμε ζήσει κάτι λίγο απ' την αληθινή ζωή και είτε ο καθένας θα πάρει το δρόμο του γεμάτος είτε θα αποφασίσουμε ότι μας ταιριάζει περισσότερο το μαζί.
Σαν ένας μαγνήτης που έλκεται πάντα απ' το βορρά θα είσαι...σαν μία αποπροσανατολισμένη πυξίδα που δείχνει πάντα το νότο είμαι. Μα είναι πιο ζεστά στο νότο, εκεί υπάρχει το μαζί! Όλοι μου λένε πως είναι βλακεία να νιώθω έτσι για κάποιον που είναι μακριά, που τον έχω "ζήσει" από το τηλέφωνο, που δεν ήρθε ποτέ εκείνος να με βρει και να με ζήσει. Για μένα όμως, είναι από τα πιο σωστά πράματα που ένιωσα ποτέ και λέω "κρίμα" που οι άλλοι ίσως να μην γνωρίσουν ποτέ το άλλο τους μισό!
"Φύγε, άσε με, δε σε θέλω, μου τρυπάς την καρδιά, νιώθω και όποιος νιώθει πληγώνεται". Τόσο απλός και τόσο σύνθετος και περίεργος ταυτόχρονα. μια πρόκληση. Ξέρω όσα νομίζεις ότι δεν εμαθα ποτέ. Πώς; Διαβάζω τα μάτια σου, τα χέρια σου, τη φωνή σου, τη στάση του κορμιού σου, την ανάσα σου. Σε ξέρω. Σα να σε ξέρω χρόνια, σαν να ήμασταν ένα και μας χωρίσανε μικρά. Σε έμαθα. Στις 4-5 φορές που είχαμε επαφή. Αυτό που ωστόσο, δεν θα μάθω ποτέ είναι ποιος πονάει περισσότερο: αυτός που φεύγει ή εκείνος που μένει πίσω;
Είναι εύκολο και τρομερό ταυτόχρονα να σβήνεις το φως της ζωής σου επειδή σου το επιβάλουν: ο εαυτός σου, τα χιλιόμετρα, ο συμβιβασμός ο ίδιος. Τόσο αληθινός μαζί μου και πώς να δεχτώ ότι λες ψέματα στον εαυτό σου. Μου υπενθυμίζεις συνέχεια να σ' ακολουθώ, να κάνω πίσω και ν' απομακρύνομαι "για το καλό μου". Για το κακό μου, άφηνα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι πίσω μου κάθε φορά που έφευγα. Παραμένω μισή και γι' αυτό σε μισώ!
Πώς άφησες άραγε τον εαυτό σου να γελάει στη φωτογραφία; Συγκρατημένος πάντα σε ό,τι κάνεις γιατί θέλεις τα πάντα να γίνονται με το δικό σου τρόπο... Βρήκα τον Mr. Perfect! Είσαι εσύ, που θέλεις να τα κάνεις όλα τέλεια, να είναι τα πάντα τέλεια, χωρίς ψεγάδι και από το άγχος και τη δειλία σου, χάνεις την ουσία. Είναι σπαστικό, αφού απορρίπτεις καθετί μέτριο κι αν δεν μπορείς να έχεις το απόλυτο, προτιμάς το τίποτα. ...και κάπως έτσι χάσαμε το μέλλον μας μαζί.
Μα σ' αγαπάω κι αυτό σβήνει το ανέφικτο. Σε νοιάζομαι κι αυτό δεν αλλάζει. Σε έχω κάνει σκιά μου κι αυτό είναι άρρωστο. Ποιος όμως, δεν αγάπησε τον πυρετό για τις παραισθήσεις που δίνει; Ποιος δεν λάτρεψε τα δάκρυα για τη λύτρωση που προσφέρουν... Ποιανού η ψυχή δε γλύκανε με τα λόγια; ..."μωρό μου, μπουμπούκι μου, γλύκα μου"...
Καθρέφτης. Επιφάνεια. Τραγούδι. Χαμόγελο. Όλα με την κτητική αντωνυμία "μου"...κι ας μην ήσουνα ποτέ δικός μου. Τόσες αντιθέσεις πού τις κρύψαμε και μας εκδικήθηκαν;
Σε κουτιά! Σε κουτιά να φυλάξουμε όλα όσα δεν δώσαμε ο ένας στον άλλον κι έγιναν απωθημένα. Ξέρεις, εγώ θα θάψω το δικό μου, σαν θησαυρό, και θα περιμένω πάλι εσένα να το βρεις.
Ανόητη. Παραμερίζω τη λογική που βρυχάται πως, όταν ο ένας απ' τους δυο κάνει πίσω, τότε αυτό λέγεται μονόπλευρος έρωτας ή τουλάχιστον "όχι αρκετό". Κι εγώ ακόμα πιστεύω πως θα καταφέρω να σου γιάνω τις πληγές και θα μου ανοίξεις διάπλατα τις πόρτες και θα με κλείσεις στην αγκαλιά σου και θα περνάνε οι μέρες έτσι κι ο χρόνος δεν θα έχει νόημα ούτε ο εγωισμός ούτε οι αμφιβολίες και θα μ' αγαπάς στην πράξη και...
Κι ύστερα τι; "Να που έρχεσαι στα λόγια μου!" Κι ύστερα θα έχουμε ζήσει κάτι λίγο απ' την αληθινή ζωή και είτε ο καθένας θα πάρει το δρόμο του γεμάτος είτε θα αποφασίσουμε ότι μας ταιριάζει περισσότερο το μαζί.
Όσοι έχουν ταλέντο να μιμούνται συναισθήματα, τους λένε ηθοποιούς. Όσους έχουν ταλέντο πίσω απ' το χαμόγελο να κρύβουν ατέλειωτο πόνο, πώς τους ονομάζουν;
{Αυτή την καταχώρηση ξεκίνησα να την γράφω στις 17 Ιουνίου κι από τότε άλλαξαν κάποια πράγματα και κυρίως συναισθήματα. Απλά θεωρώ ότι, εφόσον είναι ολοκληρωμένα τα όσα έγραψα, θα ήταν κρίμα να μείνουν "στο συρτάρι". ...προς αποφυγήν παρεξηγήσεων! ;0) }
.jpg)
0 λόγια από περαστικούς:
Δημοσίευση σχολίου