Κεραυνός εν αιθρία

Κάτα καιρούς έχω ζητήσει να μου δοθούν σημάδια... Θυμάσαι το Χανς και την Γκρέτελ; Κάπως έτσι κι εγώ, σκόρπιζα ψιχουλάκια για να βρω το δρόμο μου. Είμαστε τα ταξίδια μας τελικά, τα νοερά, τα πραγματικά, όσα θα θέλαμε και δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Είμαστε ο Χανς και η Γκρέτελ που ονειρεύτηκαν ένα ζαχαρωτό σπίτι, μπήκαν βαθιά μέσα στο δάσος και το μονοπάτι τους έβγαλε εκεί. Απόλαυσαν για λίγο τα γλυκά και για χάρη της απόλαυσης ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν... μέσα στην άγνοιά τους θα γινόταν, έτσι ήταν πιο ανώδυνο. Αυτοί γλίτωσαν και ο καθένας μας γλιτώνει. Η διαδρομή μετράει.

Στον δρόμο πάντα υπήρχε και η κούραση και η γκρίνια και η δίψα και η πείνα. Όλα μαθαίνεις να τα δέχεσαι όπως έρθουν και ο καθένας βάζει χαρακτήρα. Πότε με μπουνάτσα πλέεις, πότε κουτσαίνοντας περπατάς, πότε με δακρυα κοιτάς έξω απ' το παράθυρο του τρένου και πότε αποχαιρετάς αυτόν που φεύγει και πετά μαζί με τα πουλιά. Τα κοράκια είναι και στη βροχή και στο κρύο και με τον ήλιο πετούν και το καλοκαίρι κράζουν. Σαν τα σύννεφα μαζεύονται απ' το πουθενά και σαν τον κεραυνό ορμούν να σε χτυπήσουν. Δε σε σταματούν, όμως. Γιατί δεν ξεχνάς για πού το 'βαλες. Γιατί δε σταματάς να ελπίζεις πως, έστω και ένα χελιδόνι θα φέρει την άνοιξη.

Έπρεπε τελικά, να περιμένω έναν χρόνο ή τέσσερις μήνες -όπως το πάρει κανείς, για να κάνω το ταξίδι που ήθελα. Αφού πέρασα πολλή κούραση και γκρίνιαξα και διψούσα ολοένα και παραπάνω στην πορεία και η πείνα με θέριζε, έφτασα στο λιμάνι μου. Έγινα εγώ ο κεραυνός που ωστόσο, δεν διέλυσε, αλλά φώτισε... Όχι πως εσύ ποτέ σου δε φύσηξες να με διώξεις ή δεν άστραψες και βρόντηξες για να με φοβήσεις. Απλά εγώ διάλεξα να χαλάσω την ηρεμία σου αυτή τη φορά. Διάλεξα το δύσκολο και γρήρορο δρόμο που με οδήγησε όχι στο τέλος, στην αρχή, εκεί απ' όπου όλα θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει. Δεν κατέληξα σε σταυροδρόμι, αλλά σε μονόδρομο που πάντα θα συνεχίζει, που πάντα θα κυλά και θα μας φέρνει κοντά... κάπου, κάπως, κάποτε.

...και εκεί που δε φυσούσε στο Θησείο, σηκώθηκε αεράκι!

ΓΙΑ ΣΕΝΑ.