Συναισθησία

"Μην περάσεις απ' έξω. Άλλαξε δρόμο, μόνο για σήμερα".
- Δε με καταλαβαίνεις. Κάνε τον κόπο να μπεις έστω για μία φορά στη θέση μου!
"Μαλώνουν;"
"Σσστ... κάνε πως δεν ακούς..."
"Μα ακούγεται τόσο δυνατά, κάνει αντίλαλο... Πάω να δω... Μην είναι μόνη της..."
  Κόιταξε από την κλειδαρότρυπα. Φρόντισε να κλειδώσει για να μην την εννοχλήσει κανείς, μόνο οι σκέψεις της.
- Σε παρακαλώ, σταμάτα να φωνάζεις!
"Με μια ρόμπα, τι σκεπάζεις; Μόνο το κορμί σου;"
"Είναι λογικό, κάνει κρύο απόψε..."
"...δε μου απαντάς όμως!"
  Σιωπή.
- Τι θα γίνει; Αν είναι να ακούμε πάλι μόνο τις ανάσες μας, το κλείνω, ακούστηκε η φωνή απ' το τηλέφωνο.
  Όταν σε πιέζουν να μιλήσεις, τότε είναι που δεν έχεις τίποτα να πεις.
  Κοίταξε από το τζάμι τα φώτα μακριά και φαντάστηκε για άλλη μια φορά την απόσταση να μικραίνει.
"Κοίτα, γλύκανε η έκφραση του προσώπου της... Πώς τα καταφέρνει ο ύπουλος; Θυμώνω τόσο όταν το κάνει αυτό! Την κάνει και ξεχνάει... δεν είναι δίκαιο..."
"Όχι, είναι λύτρωση. Είναι αγάπη κι ας μην το ξέρουν και οι δυο."
- Αχ πόσο θα 'θελα να σ' έχω στην αγκαλιά μου τώρα, να σε χαϊδεύω, να σε κοιμίσω και να σου δώσω τη σιγουριά πως όλα φτιάχνουν, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Είμαι τόσο περήφανη για σένα! Μεγάλωσες, προχώρησες, άλλαξες, ομόρφυνες... Θυμίζεις στο ελάχιστο το αγόρι που γνώρισα τον περασμένο Μάρτη. Χάσιμο χρόνου σε λένε, μα μόνο εγώ ξέρω πόσο πολύ λατρεύω να χάνω χρόνο κάνοντας πραγματικότητα τα θέλω και όχι τα πρέπει τους: να γράφω, να τραγουδάω, να κάνω βόλτες με τη μουσική μου, να μιλάω μαζί σου, να έρχομαι να σε βρίσκω εδώ, εκεί...
"Οι σκέψεις γίνεται να ακούγονται τόσο εκκωφαντικά;"
"...κι άλλο τόσο εκκωφαντικά να πραγματοποιούνται! Θυμάσαι πριν τρεις μέρες που ξαφνικά βρεθήκαμε στην παραλία του νησιού να τρώμε βραστό καλαμπόκι και να γλείφουμε το αλάτι από τα φύλλα μαζί του;"
"Αυτό είναι μαγεία! Μόνο αυτό της έχει απομείνει της κακομοίρας..."
"Δεν είναι κακομοίρα, είναι τυχερή. Έχει όπλα η φαντασία που δεν φαντάζεσαι! Είναι τυχερή και τη ζηλεύουν αυτοί που ζουν μονάχα με σάρκα και οστά και όχι και με όνειρο και μολύβι και χαρτί."
"Κοίτα την, τώρα γελάει! Πριν φώναζε κι έκλαιγε και τώρα γελάει! Πώς είναι δυνατόν;"
"Θα σταματήσεις να κατασκοπεύεις απ' την κλειδαρότρυπα; Ό,τι θέλει, θα σου το πει από μόνη της. Αλλά ξέρω... θυμώνεις επειδή έχει σταματήσει να σου ανοίγεται και το κάνει πλέον σ' αυτόν. Μα ακόμη δικιά σου είναι, δες... Φοράει αυτές τις άχαρες παντόφλες και το ρομπάκι που της χάρισε η γιαγιά της κι έχει πιασμένα τα μαλλιά. Σου φαίνεται να έχει χάσει τον εαυτό της;"
"Όχι, ξέρει πού είναι, είναι καλά κρυμμένος σ' αυτόν... σα να κοιτάζεται σε καθρέφτη και συνέχεια καλλωπίζεται! Θυμώνω που δεν μ' έχει ανάγκη πια!"
"Έτσι συμβαίνει όταν ερωτεύεσαι. Τώρα είναι ο ένας για τον άλλον κι ας μην το ξέρουν και οι δυο."