Ντάμα Κούπα

Καμμένο χαρτί πέφτει στο τραπέζι, δίπλα σε ποτήρι μισοάδειο - κοκτέιλ μολότωφ.

Γέρασε ο καιρός που μοιάζαν όλα ονειρεμένα.

Σκονισμένες φιλοδοξίες ανθρώπων πάνω σε σκισμένη τσόχα.

Δε λέει να βρέξει, να πλυθούν, να καθαρίσουν.

Συνέχεια μαύρος ουρανός, σα να σταμάτησε ο χρόνος.

Ανάσα στου κόσμου τα νεκρά ο νοτιάς, εκεί που όλα εξακολουθούν ειρηνικά.

Ξερό φύλλο η συντροφιά, διψά να έρθει καλοκαίρι.

Καλοκαίρι...

Το μόνο αγνό, το πολύ ξέγνοιαστο, το λίγο μαγεμένο.

Ο χρόνος επιμένει μπροστά κι όμως οι εικόνες περνάν βιαστικά προς τα πίσω.

Τρέχουνε δάκρυα ιλιγγιωδώς, σταλάζουν παρελθόν.

Ο μάγος των λέξεων χαρές τάζει, πικραμένα μοιραζόμαστε και πάμε πάσο.

Η μοναξιά η φίλη η μόνη που αντέχει εξομολογήσεις

...εγώ πώς θα την αντέξω πάλι μες στη νύχτα!

Φάντης μπαστούνι ο απομηχανής Θεός κουράστηκε να σώζει την παρτίδα.

Κι εμάς ποιος θα μας σώσει;

Άσοι γίναμε στο να χάνουμε σε σικέ παιχνίδια.

Διαλεγμένα φύλλα φθινοπώρου καίγονται μες στο χειμώνα.

Για ελλείψεις, εκλείψεις, δυσάρεστες εκπλήξεις κι αναπάντεχες καταλήξεις.

Λήξανε, κύριε, τα προϊόντα μας, περάσαμε σε νέες εποχές!

Οι βολεμένοι οι βαλέδες είναι single, δίχως ντάμα στο πλευρό τους.

Έχουν αυτοί χιλιάδες πειραγμένες τράπουλες για να παίζουν.

Μόνη ντάμα κούπα η αγάπη, προδομένη κάτω απ το τραπέζι, ανταλλάζει χέρια.

Αχ και να σταματούσαμε να γυρνάμε γύρω-γύρω σε ρώσικη ρουλέτα!